Zaterdag 20 december 2014 Linschoten.
Een grijze zaterdag. Bewolkt. Zo’n 7 graden.
Door de harde wind lijkt het veel kouder.
Maar in het donkere sporthal-cafe is het lekker warm, net als de koffie.
Met Ashley, Mirella, Richard en mijn “haas” Marco bespreken we het invetten en afplakken van tepels.
Ook de verlichting van compressiekousen en de tegenwerking van de maandelijkse vrouwelijke lasten.
Sommige dingen wil ik niet weten. Maar het is hier binnen beter dan buiten…
We wisselen gelletjes uit en spelden startnummers op.
Langzaam aan bereiden we ons voor op 21,975 winderige kilometers door de polder.
Mijn 17e en laatste wedstrijd/hardloopevenement van het jaar wordt ook de langste van het jaar. Een waardige afsluiter.
Ooit wil ik wel een hele marathon lopen, maar ik wil er nu nog niet uitzien als iemand die dat kan.
Vandaar de Linschotenloop. Mijn eerste halve marathon.
Mijn langste afstand de 20K liep ik in 2011 tijdens de 20vAlphen.
Dat vond ik zo’n pokke eind, dat ik het nooit meer wilde lopen.
Maar 4 jaar later sta ik er wel weer, ik heb me toch weer over laten halen…
Ik ben klaar met mijn hardlopen.nl app op mijn Iphone.
Na de laatste update doet hij het vaker niet, dan wel.
ik vertrouw er niet meer op.
Mijn nieuwe Polar M400 GPS-sporthorloge is een professionele vervanger.
Ik stel hem in op een halve marathon zodat ik mijn verwachte eindtijd tijdens het lopen in beeld krijg.
12km/uur is het plan. Een eindtijd van 1:45 zou mooi zijn.
Maar het is mijn eerste HM dus ik reken nergens op, nou ja nergens..
Ik reken er op dat ik mezelf tegenkom ergens bij de 17 kilometer ofzo.
Omdat het veel te koud is om al in het startvak te staan wachten in onze dunne longsleeve’s, gaan we zo laat mogelijk naar buiten.
Daar aangekomen staat het startvak al aardig vol. 1445 lopers in totaal.
Bij een loop langer dan 10K is achteraan starten geen ramp. Die lopers daar weten hoe het eraan toe gaat tijdens een wedstrijdloop.
En houden niet onnodig links aan, zodat je er meestal wel voorbij kan.
Door getreuzel, spanning of de laatste plaspauzes raken we elkaar kwijt en sta ik alleen met Marco in het drukke startvak.
Zoals afgesproken gaat hij mij naar een eindtijd van 1:45 hazen. Ik laat me verrassen..
We staan zo dicht op elkaar gepakt dat het niet eens zo heel koud is.
Op het moment dat het startschot klinkt begint het te regenen.
Bijna 2 minuten later lopen we onder de startboog door. Het begint…
Na een paar honderd meter word het weer droog of ik voel de regen gewoon niet meer.
De eerste paar kilometers halen we veel mensen in.
Ik loop een stuk achter iemand die na 3 kilometer al vreselijk naar (oud) zweet stinkt. Gadverdamme.
Even aanzetten en door…
Mijn ”Doseer docent’’ Marco houd het tempo lekker hoog. Voor mij dan. Hij houd in, hij kan harder.
We lopen continu boven de 12km/uur. soms boven de 13km/uur.
Als het niet gaat geef je het aan he John?
Ik steek m’n duim op. Vind ik leuk!
Het gaat nog wel. We zitten nog niet op de 7K.
Ik begin me af te vragen wanneer ik mezelf tegen ga komen, ergens tussen de 18 en 20 gok ik.
Soms is het moeilijk om Marco bij te houden en laat ik hem een paar meter gaan. En soms loop ik een paar meter voor hem.
Wie haast wie nou? We zijn aan elkaar gewaagd.
M’n eerst gelletje neem ik al bij 8 kilometer. Lekker is het niet, maar al snel merk ik dat die zoete troep echt werkt. Energie!
Volgens m’n horloge is een eindtijd van 1:40 haalbaar als we dit tempo aanhouden.
M’n lijf voelt ook dat het haalbaar is alleen m’n hoofd niet.
Ik moet mezelf nog tegen komen zegt een stemmetje in m’n hoofd.
Zoveel train ik niet. Een keer 6K en een keer 10K in de week.
Een halve marathon is andere koek… misschien niet mijn koek?
Het waait hard, voornamelijk in de rug dus we klagen niet.
Ver na het 10km punt kunnen we nog gewoon praten, lachen en genieten van de omgeving.
Net na de drankpost op 15km merk ik ineens weer dat m’n verkoudheid voorbij is… wat een landelijk lucht.
Ik kijk naar links in een stal waar het vandaan komt, en kijk tegen tientallen varkensneuzen aan. logisch dat het hier zo stinkt.
Tegen de vieze smaak in m’n mond en de vermoeidheid neem ik nog een gelletje.
De drankposten heb ik over geslagen en loop nu puur op gel.
Waar is de tijd gebleven dat ik dat nog in m’n weelderige haardos smeerde?
Bijna anderhalf uur gelopen. Nu kan het zwaarder worden, het is alweer jaren geleden dat ik langer dan 16K gelopen heb.
Hier treedt ik buiten m’n comfortzone.
Bij de 19km word het zwaar niet zo zeer door de vermoeidheid maar door de harde wind die we nu tegen hebben.
Ik loop er vol in, er loopt een klein mannetje van een jaar of 50 strak naast me uit de wind. En naast hem en achter hem nog een paar.
Ook Marco is achter me verdwenen.
Als windvanger loop ik voorop en dat geeft me wel en kick.
Explosieve kracht gaat me beter af dan uithoudingsvermogen.
Op heuvels, korte (inhaal) sprintjes tussendoor en met tegenwind ben ik sterk.
We buigen linksaf. De wind valt weg en zo ook het groepje achter me.
Het asfalt gaat over in een smal slingerend grindpad. Dit is de laatste kilometer roept iemand langs de kant. Nu al? denk ik.
Ik heb nog over, en dat wil ik nog geven. Maar het pad is te smal om in te halen want er komen tegenliggers aan op een fiets.
Afwachtend hoopt m’n adrenaline zich op in m’n lijf.
Ik weet niet niet hoe ver Marco achter me loopt. Maar ik voel dat ik wat moet doen. Als ik een mogelijkheid zie ben ik weg…
Sorry Marco je hebt me perfect ge-haast maar nu heb ik haast!
Nog 800 meter. Ik zet aan maar blijf na 100 meter weer hangen, achter twee naast elkaar lopende hardlopers.
Marco zegt achter me dat hij wel 20 meter achter me liep en moeite had om bij me te komen.
Lachend zeg ik dat er nog meer in zit. De lopers voor me gaan opzij en ik sprint erlangs.
Met de finish in zicht haal ik alles uit de kast. De laatste honderd meter vol gas. Heerlijk!
Ik finish 12 seconden voor Marco in 01:41:21
Mooie tijd!
Ik kan het ‘haast’ niet geloven, maar ik ben dan ook perfect ‘ge-haast’.
Marco bedankt we hebben mooi gedoseerd gelopen.
Mijn excuses voor het verpesten van je eindscenario. Maar de kans om jou eruit te lopen krijg ik niet vaak en wat is nou 12 seconden op een mensenleven.
Dit was toch wel 1 van de leukste lopen dit jaar. Samen met de zevenheuvelen en natuurlijk de 20vAlphen.
Niet te druk. Maar ook zeker niet te klein. We hebben eigenlijk continu andere lopers om ons heen gehad.
Het weer zat ook mee, niet te koud of te nat. Veel wind maar die hadden we meer mee, dan tegen.
21,1 km is een respectabele afstand.
Door deze halve voel ik me nu een hele.
sptsvndg.wordpress.com 