Alpe d’Huzes 2017

Alweer een week terug van mijn 2e keer Alpe d’Huzes.
Redelijk geland van 1860 hoogtemeter naar iets onder NAP.

Het was weer een geweldige ervaring, de Alpe d’Huzes is misschien wel het hardloop event van m’n leven.
De opbouw er naar toe, sponsorwerving, training en niet te vergeten ontlading en de emotie daarboven op de berg.
Uit het donker van de nacht hardlopend naar het blauw van de lucht, een route die symbool staat voor de weg van ziekte naar genezing.

Twee jaar geleden begon het uit frustratie en machteloosheid, wat voortkwam uit de ziekte en het overlijden van mijn moeder.
Ik moest iets doen.
Al was het een druppel op een gloeiende plaat, iets doen is beter dan stilzitten.

Het begon met een simpel idee “Die Alpe d’Huzes dat moet toch ook te voet kunnen?”
Ik had Richard makkelijker overtuigd dan mezelf.

Wij moesten de berg op.
Binnen een paar weken stelde ik m’n streefbedrag van € 2.500,- naar boven bij, het ging als een tierelier!
De tijd van sponsorwerving en training was een mooie maar drukke periode.
Een periode waarin ik veel mensen beter heb leren kennen, iedereen heeft in zijn omgeving wel te maken -gehad- met kanker.
Dat schept een sterke band. In 2016 haalde we met ruim € 13.600 de streep op de berg.

Ik heb maar kort getwijfeld over een tweede keer.
De berg leek dit jaar zwaarder, steiler en langer maar ik ben weer 2 keer boven gekomen.
Met ons “Alphen d’HuZes team 1” hebben we ruim € 32.000 opgehaald. Heel Team Alphen d’HuZes dik € 250.000.
Ik kijk terug op 2 mooie edities. Het was mooi maar het is klaar.

Met ruim 4.000 andere deelnemers hebben wij ons zelf een cadeau voor het leven gegeven door samen mee te werken aan een toekomst waarin niemand meer dood gaat aan kanker.

Bij dezen wil ik graag alle mensen bedanken die aan de evenementen van ons team hebben deelgenomen, alle shirt-sponsoren, particulieren sponsoren. Iedereen die zijn steentje op welke manier dan ook heeft bijgedragen.
En iedereen die mij en m’n team hebben aangemoedigd met app-jes, sms-jes, Facebook berichten en handgeschreven post.

Bedankt jullie waren mijn ‘steuntje in de rug’ de berg op.

Ik moest wat doen, ik heb wat gedaan.

 

7HL 2016 een feest

In de laatste dagen voor de Zevenheuvelenloop waren er nog veel afmeldingen voor de touringcar waarmee we gaan.

Geblesseerden, zieken, en lopers die bang zijn voor een spetter regen.

Er was dan ook wel een bak meteorologisch ellende verwacht.

Maar een beetje hardloper heeft genoeg karakter om zich daar niet

Zij hebben een mooi event gemist, de mooiste 7HL editie die ik gelopen heb.

 

Om 9:15 kom ik aan op het station in Alphen waar het vertrouwde Alphen a/d Run blauw me al verwelkomd.

De trein stopt bijna in het startvak van de Zevenheuvelenloop maar we doen het goedkoper en veel gezelliger.

Wij huren voor het 2e jaar ons eigen vervoer. Vorig jaar nog een gewone bus, dit jaar een gewone bus plus een dubbeldekker.

 

De Zevenheuvelenloop is niet zomaar een loop, het is hardloopfeest en voor ons ‘een dagje uit’.

Dat begint al in de bus een gezellig zooitje bij elkaar van een kleine 130 personen waar ik echt alle namen nog niet van ken.

De meeste al doorgewinterde hardlopers, maar voor sommige is deze 15km echt nog wel een dingetje.

We spreken elkaar moed in en focussen ons vooral op de afterparty.

 

Het is alleen op weg naar de startvakken frisjes.

Met Harald, Martin en Jeff sta ik in startvak bruin.

In m’n poncho, in een zijstraat, uit de wind.

 

Geen startschot maar opeens zit er schot in.

Jeff rent al in het startvak ver voor ons uit, tot we hem kwijt zijn.

Hij gaat voor een toptijd, wij voor een leuke.

 

Net zoals alle andere populaire loopjes lopen er ook hier weer mensen die de (onbesproken) regels niet kennen.

Langzame lopers op links, het kan ook door de drukte komen.

 

Na 3 kilometer voel ik me wat slapjes.

Ik moet Harald en Martin laten gaan.

Bij de drankpost op 6km neem ik 30 seconde pauze om wat mierzoete AA-Drink naar binnen te gooien.

Dat doet me goed.

 

Bij kilometer 9 loopt en er een loper voor me in een bekend shirt.

Het sponsorshirt van de Alpe d’Huzes we raken aan de praat over die andere berg.

Hij had hem gefietst blijkt. Nog voor ik mijn ‘fietsers zijn luie hardlopers grap’ vertel zegt hij dat hij hem ook hardgelopen heeft.

Een man met karakter.

De rest van de wedstrijd bouw ik mijn snelheid steeds een beetje op.

Mijn horloge geeft een verwachte eindtijd aan van 1:15:25

Dat is 7 seconden boven mijn tijd van vorig jaar. Dat moet ik onder kunnen komen.

Het bredere parcours en mensen die nu wel rechts aanhouden zorgen ervoor dat ik goed door kan lopen.

Een tijd onder de 1:15 is haalbaar.

De laatste kilometers naar beneden zorgen voor een lange eindsprint.

 

Op 1:14:28 klok ik hem af.

 

Het was weer een mooie loop, geen druppel regen.

Wind was er wel maar voornamelijk in de rug.

 

In het uitloop vak kom ik Harald en Martin weer tegen.

Tijd voor hydratatie.

Het centrum van Nijmegen staat op z’n kop en een paar uur later ook een groot deel van onze lopers.

 

De Zevenheuvelenloop is weer 1 groot feest, goed dat we met de bus zijn.

 

 

 

Eindhoven de ergste

Om 6:00 gaat de wekker.

Een half uur eerder dan op een doordeweekse werkdag.

Om 7:00 in de auto en om 9:50 fris en redelijk fruitig in het startvak in ‘Eindhoven de gekste’.

Vlak voor het startschot doet een voor mij onbekende dj z’n ding.

Hij probeert het leuk.

Alles is beter dan het ritueeltje dat Lee fucking Towers al veel te lang doet voor de marathon van Rotterdam.

 

Deze marathon ben ik anders begonnen dan de vorige twee, geen drooglegging, minder toewijding.

Ik heb er anders naar toe getraind en geleefd.

Deze keer loop ik minder voor mezelf.

William is ons leidend voorwerp van deze marathon.

Met 5 man gaan we hem hazen naar een mooie tijd, dit wordt zijn eerste marathon.

 

Na een kilometer of 3 raken we al 2 van onze lopers kwijt.

Richard is in bloedvorm en Maarten is volgzaam. Ik geef ze geen ongelijk.

Met de 3 overgebleven andere loop ik dapper verder.

We lopen gemiddeld 5:10min p/km maar worden nog vaak ingehaald.

Mijn idee is om in het begin wat sneller te lopen zodat we wat extra tijd hebben voor “verval” aan het eind.

En na een paar kilometer overgaan op 5:40min p/km en hem op die manier net onder de 4 uur uitlopen.

 

In de 5e kilometer wordt het langzaamaan drukker om ons heen.

We belanden in de kluwen lopers van de 3:45 pacer.

Pacers zijn als politie agenten, goed dat ze er zijn, maar eigenlijk moet je ver uit hun buurt blijven.

Ik heb een hekel aan pacers maar vooral aan de lopers die er als een schaap strak achter aan lopen.

Het is vaak hakken trappen en ellebogenwerk.

Een soort vrijwillig filerijden, maar dan hardlopend.

 

Samen met Harald laat ik me terug vallen en inhalen door de kudde rond de pacer.

William is met Melis voor die kudde terecht gekomen en uit het zicht verdwenen.

Die zien we zo wel weer denk ik.

 

Na nog geen 10km voel ik m’n bovenbenen langzaam vollopen.

Tijdens 2 van de lange trainings-duurlopen gebeurde dat ook, met veel pijn als gevolg.

Hier ben ik best bang voor geweest. Dat vol lopen, verstijven, verharden, en die fucking pijn die daar bij hoort.

Dat het zou gebeuren had ik min of meer verwacht maar dit is wel heel snel.

 

Kilometer 15.

Dit gaat zo niet. Ik ga uitstappen.

Deze pijn nu al, dit kan ik niet uitlopen.

In strijd met mezelf wel of niet, wel of niet? Ik word gek van de pijn en gek van mezelf gek maken.

Als Harald een plas-pitstop maakt neem ik een paracetamol. -ik ben er op voorbereid-

Paracetamol tijdens het hardlopen is natuurlijk niet goed maar deze pijn ook niet.

Of het werkt weet ik niet. De pijn blijft maar wordt in ieder geval niet erger.

Als Harald weer naast me loopt vraagt hij hoe het gaat, daar heeft hij meteen alweer spijt van.

 

Ergens bij de 18km staan de vrouwen langs de kant.

Ik doe net of ik lach als we voorbij rennen.

Eigenlijk wil ik uitstappen, eigenlijk moet ik uitstappen.

Nog steeds in tweestrijd met mezelf, maar ik loop door.

 

Pijn heeft een nieuwe dimensie gekregen.

M’n kop is nog goed, maar wat is het verdomme klote als je lijf niet wil.

Ik klamp me vast aan Harald. Hij is m’n laatste strohalm, als ik hem verlies, dan verlies ik alles.

Ik vertel hem hoe ik er voor sta en dat ik eigenlijk wel even wil wandelen, maar pas bij 30km.

Hij zegt gelukkig dat hij wel bij me blijft.

 

30km. Wandelend eet ik wat, honderd meter maar heerlijk.

 

Tussen m’n tenen voel ik iets knappen, waarschijnlijk een blaar.

Wel fijn dat de pijn in m’n bovenbenen de pijn onder m’n voet overstemt.

In een lange bocht in de 35ste kilometer zien we het leidend voorwerp, het blijkt nu ook een lijdend voorwerp te zijn.

Gelost door Melis wandelt William getergd.

Van een afstand roep ik z’n naam. Hij kijkt gepijnigd om.

Even later pikken we hem op en lopen met z’n drieën verder.

De laatste loodjes.

M’n benen worden stijver en willen echt niet meer, maar mentaal word ik met de meter sterker.

Ik heb mijn lesje nederigheid wel weer gehad. Ik ben er zo klaar mee.

 

Als trio komen we uiteindelijk over de finish.

4:07:45

Natuurlijk had ik ook deze liever onder de 4 uur gelopen maar het mocht niet.

Je kan niet altijd 6 gooien.

Toch nog een soort van nieuw PR, Ik heb nog nooit zolang gelopen.

Deze marathon heeft niet de emotie zoals de 2 voorgaande of mijn beklimming van de Alpe.

Geen brok in m’n keel of tranen bij de finish.

Een marathon waar ik maar 10 kilometer van genoten heb en ruim 30 kilometer heb gedacht ik doe het nooit meer.

 

Nu een paar dagen later is de spierpijn bijna weg en kijk ik terug op een pijnlijke marathon.

Ik kan niet zeggen dat ik teleur gesteld of boos ben er is wel een last van m’n schouders.

Hardlopen werd door die verplichte duurlopen meer een last dan een lust.

 

Misschien heb ik het wel onderschat het is en blijft een fucking marathon.

42,195 kilometer krankzinnigheid.

Eindhoven

En dan is het ineens zaterdag 8 oktober, de vooravond van mijn derde marathon.

Een paar maanden geleden kwam het idee om William te hazen tijdens zijn eerste marathon.
In Eindhoven. Weer een andere stad en net onder de 4 uur is genoeg, dus ik was snel om.
Te snel.
Ze hebben mij nog nooit zo snel overgehaald om die krankzinnige afstand weer eens te doen.
We gaan dit keer met z’n zessen.
“Gedeelde smart is halve smart”

Naar deze marathon heb ik anders getraind.
Mijn basis conditie van een halve marathon, uitgebreid tot een 30er waar ik totaal kapot ging.
Zo erg dat ik van de spierpijn in m’n benen me s’nachts niet kon omdraaien.
Dan denk je toch meerde keren waar ben ik in godsnaam mee bezig?
Krankzinnig.

Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee, met dat hele hardlopen.
Handig zo’n marathon-dip vlak voor de marathon. De lol is er al een tijdje af.
In de vakantie door getraind. Wekenlang lange duurlopen, de meeste in een temperatuur boven de 25 graden.
Twee keer een duurloop waarbij ik finaal stuk ging, volle benen, dagen spierpijn.
Ik heb het even gehad met het ‘moeten’ lopen.
Deze week moest het verplicht minder en dat voelde heerlijk.
Geen horloge, m’n oudste hardloopschoenen aan en gaan.
Lekker met de hond “vogels kijken”.

Ik ben er echt klaar mee, maar ik denk ook dat ik er wel klaar voor ben.
Zeker weten doe ik het niet, bij een marathon heb je geen zekerheid.
Er gaat in die 4 uur zoveel gebeuren, daar is geen pijl op te trekken.

Wat ben ik blij als ik morgen de meet weer over mag lopen, dat het klaar is.
Na die streep wordt ‘moeten lopen’ weer ‘mogen lopen’.

Terug naar de basis

Sinds de Alpe d’Huzes heb ik een klein hardloopdipje.
De eerst volgende echte uitdaging is de marathon van Eindhoven, dat is pas in oktober.
Om uit m’n dal te klimmen ging ik vandaag terug naar de basis.
Zondagochtend 10:00 rondje Zegerplas + Cooperbaan.
Daar is mijn hardloop carrière zo’n 15 jaar geleden mee begonnen.

De eerste kilometers gaan moeizaam en stram.
Bij Wet&Wild word ik bijna van de weg gelopen door een tegenligger.
Een hardloper met koptelefoon zo’n “proleet atleet” met telefoon op z’n bovenarm.
Met z’n dikke onderlip en blik op het asfalt, in trance van z’n Trance.

Hij neemt de bocht heel ruim, twee meter voor me schrikt hij op, er kan nog net een verdwaalde ‘sorry’ van af.
De arrogantie!
Een zintuig compleet afsluiten en dan maar verwachten dat andere weggebruikers rekening met jou houden?!
Asociale weggebruiker.
Ik was echt geen centimeter opzij gegaan en dwars door hem heengelopen.
Opzouten!

Een tikkeltje agressief loop ik nog een rondje, om weer “Zen” te worden.
Dat rondje gaat soepeler dan de eerste.
Toch ging het vandaag weer niet vanzelf maar er zit weer een stijgende lijn in.

Je moet soms door een dal gaan om opnieuw te pieken.

Geen brug of obstakel te hoog

 

2 sportieve evenementen in 1 week.

Afgelopen donderdag de eerste Alphense Bruggenrun, dat was gelijk een groot succes.

Wij van Alphen a/d Run hebben samen met CASAlphen ons best gedaan om zoveel mogelijk bruggen in een afstand van 10km te verwerken. 14 bruggen werden hardlopend bedwongen.
Een paar kleine bruggen waar ik de naam nooit van geweten heb. Maar ook de wereld beroemde Koningin Julianabrug, deze loop was om haar heropening te vieren.
Start en finish in Hendrick’s Pub. Dus het bleef nog lang onrustig…
Een leuk idee dat uitgroeit tot een leuk event. Dit gaan we vaker doen.
Alphen a/d Rijn is een laagdrempelig en gratis evenement rijker.

Op zaterdag de Obstacle Run Alphen. Minder laagdrempelig met maar liefst 50 obstakels. Mensen die vrijwillig in vies water zwemmen, door modder rollen en over dingen klimmen.
Leuk om naar te kijken, maar niet mijn ding. Laat mij maar gewoon hollen, maar zo’n 1700 anderen dachten daar anders over.

Een strak georganiseerd groots evenement voor iedereen die van een modderige uitdaging houdt. Een evenement waar ik letterlijk en figuurlijk bovenop mocht staan. Wat ik mocht zien, voelen en ruiken. Obstakel 28/45 “The Wooden Stars” geen spektakel obstakel maar het was geweldig om er als vrijwilliger op te staan. Moedige aan-modderaars aanmoedigen. Allen nat, vies en licht riekend naar sloot.
Fantastisch om zo sportieve Alphenaren en mensen van ver buiten Alphen te zien klauteren. -verschillende dialecten kon ik echt niet thuisbrengen-
Alle Obstacle Runners die nog wat uit konden brengen waren enthousiast en vonden het nog beter dan vorig jaar.
Er waren zelfs lopers bij die het leuker vonden dan de Mud Masters omdat het zo compact was.

Mooi om te zien hoe groepen sport- vrienden, collega’s samen in beweging komen.
Sport verbroedert en brengt Alphen a/d Rijn weer eens positief in the picture.

Trauma in Leiden

Leiden uit, altijd leuk.

–

Net als andere jaren met de trein, want het bier in het uitloopvak smaakt zo goed.
Dit keer met 15 lopers op de halve, een paar op de 10K en Maarten is zelfs zo gek om de volle 42.195K te hollen.

De halve marathon pre-race voorbereidingen treffen we bij het meetingpoint op de Garenmarkt.
Omkleden kan ondanks de lichte regen buiten.
M’n chirurgisch stalen tepels plak ik af met sporttape, een nat shirt schuurt en er wordt nogal wat klote weer voorspelt.
Over klote geschreven…

–

Sander steekt een paar vingers diep in een pot vaseline om vervolgens z’n perineum -mooi woord!- en scrotum dik in te smeren.
Hij kijkt schaamteloos om zich heen, terwijl hij ook de rest van z’n schaamstreek insmeert, hij mompelt iets over irritatie.
Open maar net niet bloot, zoekend naar blikken waarbij hij mij ongemakkelijk lang aankijkt.
Ik voel me optische geïntimideerd en getraumatiseerd, voel een peristaltische beweging net boven m’n maag.

–

In het startvak horen we vlak voor de start nog even het volkslied.
We zijn het er alle 15 over eens dat het Wilhelmus de plank volledig mis slaat.
Leuk geprobeerd, dat wel, echt niet veel slechter dan Lee fucking Towers.

Door het startschot, schieten we na de zandloperstart allemaal onze eigen kant op, in onze eigen tempo.
Met Richard blijf ik achter, met hem ga ik William naar een tijd onder de 2 uur hazen.
Diezelfde William zijn we alleen even kwijt, hij is te snel gestart.
We wachten even af of hij het uit zichzelf door heeft en zich terug laat zakken.
Hij heeft het door en zegt dat hij even wat af moest geven vooraan.

–

Sander komt er nog bij en met z’n vieren proberen we 5:30m/km aan te houden.
Maar dat lukt natuurlijk niet, we zijn slechte hazen en lopen gemiddeld 10 seconden sneller dan ons voorgenomen schema.
Zolang William niet klaagt gaat het goed.

–

De marathon pacer van 4:45u. halen we in en daarna ook die van 4:30u.
Na de pontonbrug slaan we links af.
Net voor de benzinepomp een brok in m’n keel.
Op de plek waar vorig jaar m’n moeder nog trots in haar scootmobiel zat is nu een lege plek.
Het is stil in mij.

–

Vlak voor de drankpost op de Rijneke Boulevard lopen we achter het “kluitje” van de 4:00u. pacer.
Bij de drankpost loop ik midden door, zodat de mensen die nog niet met een Camelbak lopen links of rechts bekertjes kunnen pakken.
Er schiet een proleet/atleet met een bekertje van links voor me en staat ineens stil, ik ben niet van plan het zelfde te doen.
Dit is een van weinige momenten dat ik als zware hardloper in het voordeel ben met m’n 96 kilo.

–

Verder ver-loopt het heeeerlijk!
Deze week heb ik m’n benen geschoren.
Sommige lopers doen dat voor aerodynamica of luchtweerstand, maar ik omdat ik me zo super sexy voel.

–

We houden ons bijgestelde doel van 5:20 strak aan, behalve Sander, die kleine wordt achter ons steeds kleiner.
William klaagt niet maar van mij mag het wel wat langzamer, ik moet binnenkort nog een berg beklimmen, ik wil me sparen.

–

In de laatste kilometer loopt Mike ineens naast me, ik heb dat pas door als hij tegen me begint te praten.
-op ons volgende shirt moet het logo ook op de rug!-
Mike ziet er weer slecht uit. Hij hoorde ons al van grote afstand praten.
Het lukt hem niet om aan te haken.
Het is altijd fantastisch om voor Mike te finishen, hij kan daar slecht mee omgaan en ik heel goed.

–

In de laatste honderd meter gaat er ineens een loper een dranghek staan knuffelen, hij zakt bijna door z’n benen.
Richard zet z’n horloge stop en kijkt of hij hem kan helpen, gelukkig is er al EHBO.
Dus we kunnen door.
Juichend bereiken we de streep in 1:54:28
We zijn blij en trots vooral voor William, 2 slechte hazen en dan nog niet klagen.
Respect!

Een klein biertje na de finish.
Leiden was leuk en mooi, volgend jaar zeker weer, maar dan liever weer zonder volkslied en met een mooie medaille zoals we gewend waren.
M’n mooiste medailles komen uit leiden. -en daar hoeft echt niet elk jaar de goede datum op te staan-
Maar over de medaille van dit jaar heeft een slecht marketingbureau heen gekotst.

Nu dagen later heb ik nog steeds Sander op m’n netvlies staan.
In z’n rechterhand een pot Vaseline en z’n linkerarm tot aan z’n elleboog ongegeneerd in z’n te strakke broek.

Ik slaap er slecht van

Uitgestapt bij de Rotterdam marathon

Door blessureleed  in team Comparex loop ik mee met de kwart marathon in Rotterdam.
Comparex loopt dit jaar voor Pink Ribbon, ik hoopte op een roze shirt maar het shirt waar we in lopen is stemmig zwart.

Net op tijd stap ik in de laatste pendelbus naar mijn wisselpunt.
Ik loop het tweede deel vanaf 10km tot 21,1km.
-liever had ik de halve gelopen, maar daar viel niemand uit-
Bij het wisselpunt aangekomen blijf ik netjes met m’n Comparex team-maatjes op het stoepje wachten tot we onze voorgangers af moeten lossen.

Dat duurt nogal lang, maar dat maakt niet uit want het is mooi weer.
Op den duur maakt het wel uit, ondanks het mooie weer.
Een voor een krijgen m’n maatjes het estafette lintje van hun voorganger en schieten weg.

Ik word lichtelijk ongeduldig, er komen al lopers van de laatste startwave voorbij, en ik sta nog steeds te wachten.
Als de pacer van 4:30uur voorbij komt maak ik in m’n hoofd een rekensommetje.
Die pacer loopt gemiddeld 6:23min/km ik probeer 4:45min/km aan te houden.
Die ander halve minuut botst straks.

Als ik eindelijk m’n lintje om krijg weet ik niet hoe snel ik weg moet.
Na nog geen kilometer kom ik op de Maeterlinckweg, een fietspad waar ik vorig jaar -toen ik de hele liep- nog zo’n hekel aan had.
Lang en smal, maar dit keer met trage lopers verspreid over de hele breedte.
De enige mogelijkheid om een redelijk tempo te houden is link, links over het gras.
Sommige stukken kan ik wel het asfalt op maar grotendeels loop ik door het gras.

Pas na 4km loop ik het pacer-ballonnetje voorbij met de kudde lopers erachter.
Rechtsaf de Zuiderparkweg op, daar krijg ik wat meer ruimte.
Maar dat wil nog niet zeggen dat de lopers netjes rechts van de weg lopen zo als het hoort(!)
Slingerend en ergerend ren ik door de mensenmassa heen.

Voor ik begon dacht ik nog; ik geef m’n lintje af en loop dan door naar het 30km punt, dan heb ik toch nog een halve marathon gelopen.
Maar dit langzame lopen met korte sprintjes kost me te veel energie en het loopt niet lekker op deze manier.
Ik stap uit.

Met 11,5km op m’n Polar geef ik m’n lintje door.

De pendelbus brengt ons weer naar de Coolsingel, waar we in het überhippe Biergarten onze afterparty hebben.
-eigenlijk te hip voor mij, ik heb geen baard meer en zo’n veel te lang shirt zal ik nooit dragen-

En dan komt alles samen, daar wordt mijn dag gemaakt.
Gezelligheid, zon, fijne deuntjes, gratis bier en hamburgers met patat.
Het lijkt wel een klein festival. Gulpener Ur-Hop en Ur-Weizen in halve liters, ik kan niet kiezen dus drink ik het allebei.
Met een zilveren plak om m’n nek en rondom gelukkig pakken we de tram richting huis.

De Marathon Rotterdam… wat was dit een goeie afterparty!

Verjaardag

25 maart klokslag 00:00 zoals ieder jaar een berichtje van pa en ma.

Nu alleen van pa.

Normaal via Whatsapp, maar dit jaar via Facebook Messenger.

Die ‘ouwe van me’ wil -nog- geen mobiel.

38 jaar geleden gaf je mij het leven, dit is m’n eerste verjaardag na dat jezelf het leven gaf.

Mijn eerste verjaardag zonder jou.

Ik vier m’n verjaardag al jaren niet meer.

Maar deze keer voelt het toch leger.

Jou dood is nog lang niet overgegaan in vergaan.

Ik mis je mam.