De mooiste van het land

1 februari ging de halve van Texel in de verkoop.
Binnen 10 minuten waren alle 1600 startbewijzen strak uitverkocht.
–

Nu eind september sta ik op de boot met 3 loopmaatjes en 1596 andere uitverkorenen.
We zijn erbij.

Met de boot verlaten we het vaste land.
De start is gelijk vanaf de boot op Texel.
–

De sfeer en spanning zit er goed in, hier in het laadruim.
Maar vooral gezelligheid.
Opzwepende muziek van een dweilorkest, de vertrouwde geur van oud zweet en tijgerbalsem.
Lopers die zenuwachtig naar hun sporthorloge kijken omdat GPS niet te ontvangen is in de boot.
–

Om de spanning te breken legt Norbert uit waar de uitdrukking “het ondergeschoven kindje” vandaan komt.
Ik doe net of ik het nog niet wist. Norbert heeft nu al een topdag.
–

We komen aan op Texel.
Het rolluik gaat onder applaus omhoog en de laadklep naar beneden.
De felle zon komt binnen. Kippenvel.
–

Het geluid van de bootshoorn is het startsein.
Nog meer kippenvel -noem me een gevoelige jongen-

We zijn los.
Uit de boot het eiland op.
Autistisch als we zijn wachten we nog even op GPS en rennen dan de startmatten over.
–

Dit is kicken. Met m’n loopmaatjes, rennen op Texel.
Ik weet weer even hoe geluk voelt.
Met z’n vieren rennen we over het asfalt.
–

We worden vaak aangesproken door toeschouwers dat ons haar goed zit.
Richard en Norbert met hun “coupe boyband begin jaren negentig” en Marco en ik met onze kale bats.
Voor Marco is dit nieuw en het duurt toch zeker 7km voor hij doorheeft dat het door onze shirt sponsor komt.
–

Ik had m’n kop in moeten smeren tegen verbranden, glad vergeten dat op Texel altijd de zon schijnt.
–

Als viertal lopen we een mooie 5:15per/km alleen voor Marco is dat iets te snel merk ik.
Dit is zijn eerste halve marathon sinds tijden, we willen hem er graag bij houden maar hij heeft het zwaar, nu al.
Hij hangt er maar een beetje achteraan.
-over een maar maanden vliegt hij ons weer moeiteloos voorbij-
–

Bij 9 kilometer moet hij lossen en kan ons tempo omhoog.
Het loopt heerlijk.
Mooie omgeving, de duinen, het bos en straks het strand.
Norbert loopt ook heerlijk -zegt hij onophoudelijk-
–

Na 12 kilometer draaien we het strand op.
Hier gaat het fout.
Het is loodzwaar door het rulle zand.
Bij elke stap trek in mezelf tien centimeter uit het zand.
Of ik nou tegen de kustlijn loop of meer landinwaarts het is rul en vooral schuin.
M’n hartslag schiet omhoog en ik zie Richard en Norbert steeds verder voor me lopen.
–

Meer dan een kilometer strand en dat is ruim 500 meter te lang.
Als ik rechtsaf omhoog loop het strand af valt de man voor me stil, en ik bijna over hem heen.
Ik schiet er langs en zie Richard wandelen.
Hij heeft het dus ook zwaar, dan mag ik ook wandelen vind ik.
–

Mijn ademhaling staat op standje hyperventileren en m’n hartslag is 177.
Verzuring in m’n benen.
Ik blijf wandelen tot mijn ademhaling weer redelijk is.
Richard gelukkig ook.

We komen weer op gang en zien Norbert fris en fruitig voor ons lopen hij kijkt om en lijkt te wachten.
M’n hartslag is nog niet ideaal maar we zetten aan.
-dit plezier gunnen we Norbert niet-
Aangekomen bij Norbert pakken we het tempo weer op en doen of er niks aan de hand is.
–

Met 4:50per/km houden we een hoger tempo aan, te hoog voor mij, dat strand heeft me gesloopt.
Norbert zegt nog een keer dat hij heeeerlijk loopt.
Ik laat me terug vallen.
–

Afgelopen woensdag heb ik ze in de dertigste kilometer kapot gelopen en nu val ik af in de laatste kilometers.
Ik finish 30 seconden na hen in 1:48:46
Tevreden.
–

Ondanks het strand -of juist door het strand- heb ik genoten.
Ik voel me, alsof ik een halve marathon gelopen heb.
–

Het was geweldig, wat een genot om hier te mogen lopen.
Bijna 12 uur van huis, maar het was elke seconde waard.
–

Ik weet het nu zeker.
Dit is de mooiste loop van het land.

Lampionnen optocht door Zaandam

De Dam tot Damloop leek mij altijd veel te massaal, geen doorkomen aan.
–

Met ruim 50,000 lopers is het de grootste loop van het land.
Massaal is het zeker maar wel heel strak gecoördineerd.
Van de bussen die je naar de start brengen, tot de vrachtwagens die je kledingtas naar de finish vervoeren, en alles er tussen.
Op rolletjes.

Via m’n buurman en Alphen a/d Run hardloopmaatje VIP-kaarten voor het Ahold veld. -ook al zo goed geregeld-
Een gratis startbewijs en eten/drinken.
Dan zet ik m’n principes wel opzij.
Dan loop ik wel een drukke loop.
–

Ik kan niet anders zeggen: Het is fantastisch!
Je kan goed doorlopen, geen getreuzel.
De sfeer, mensen langs de kant, de muziek om de paar honderd meter, de gezelligheid.
Alles klopt gewoon.
–

Je moet het gewoon ervaren die “Dam tot Dam”.
De laatste kilometer hoor ik snoeiharde hardstyle met kippenvel vlieg ik over de finish-streep.
–

Mijn eindtijd van 1:18:33 bewijst dat ik goed door kon lopen.

——

De avond ervoor de “damloop by night” 5em
-ik bewaar het leukste voor het laatst-

We staan met 7 man aan de start in het donker, maar we zijn heel goed verlicht in ons Led-Vest.
Op www.Led-Vest.nl heb ik verlichte sporthesjes gekocht en dat was een schot in de roos.
–

-Tijdens de donkere dagen trainen we veilig verlicht en bij wedstrijden lopen we “in the picture”.
–

Nog voor we het startvak inlopen worden we al meerdere keren na geroepen dat we er mooi uitzien.
Dat geeft wel een kick.

De “By Night” is vele malen leuker en gezelliger dan de Dam tot Damloop zelf.
Drukker langs de kant. -de mensen zijn ook iets drukker-
Veel muziek en mensen die op alle mogelijke manieren geluid maken als wij “als een zee van licht” voorbij komen rennen.
Juichend, klappend en zingend.
–

Het voelt als een lampionnen optocht, en wij hebben de mooiste lampions.
–

De hele wijk waar we doorheen hollen is uitgelopen.
Het lijkt wel oudejaarsavond.
Iedereen staat op straat en roept naar ons.
We juichen en roepen terug, en zingen soms mee met de muziek die we horen.
–

Een dj ziet ons al van ver aankomen en praat op grote afstand over ons door z’n microfoon.
–

Wat is dit bijzonder. Dit is geen wedstrijd maar een feest.
We vieren dat we hardlopen.
8 km lang gezelligheid.
–

Dit gaat niet om een mooie eindtijd, maar om een leuke tijd.
–

We lopen stukken sneller dan de veelal vrouwen om ons heen.
Als een “sliert van licht” manoeuvreren we naar voren, en laten steeds het tempo terugvallen tot we alle 7 weer bij elkaar lopen.
We finishen als een lichtgevende slinger allemaal naast elkaar. Kicken!
–

Na de finish word ik er uitgepikt door een radio-verslaggever, voor een verslag omdat ik zo mooi verlicht ben.

Nog even het festivalterrein op voor een paar biertjes.
–

Ik kan maar 1 minpuntje bedenken over dit gezellige hardloop weekend:
Die Damloop by Night is zeker 10km te kort, die zou veel langer moeten zijn.
–

Volgend jaar zijn we er zeker weer.

Rust en Ruimte op Texel

M’n kop dik in de zonnebrandolie.

Een plons koud water in mn rugzak en gaan.

Kilometers maken.

–

De wind door m’n -been- haar, mijn ultieme vrijheids-beleving.

–

Rust en ruimte.

Heerlijk.

–

De geur van het bos.

Groen, dennenbomen, bladeren.

–

Vanuit Fonteinsnol ren ik over de glooiende duinen, richting zee.

Door het mulle zand langs de kustlijn.

Veel wind op een smal strand.

“Skuumkoppe” die rollen over het natte zand.

Genieten.

–

Moederziel alleen. Zonder ipod of andere afleiding.

Puur het geluid van het bos, de zee.

M’n voeten op de zachte grond.

–

Moe maar voldaan strijk ik neer op een terras in het bos, voor een welverdiende Skuumkoppe.

–

Texel is genieten.

Volgende week loop ik de halve marathon van Texel.

Ik ben 1 van de 1600 gelukkige met een startbewijs.

Start vanaf de boot.

Heel exclusief en waarschijnlijk mijn leukste loopje van het jaar.

Genieten in Tilburg

Met 5 man sterk komen we rond 12 uur aan in Tilburg.
Het is fris, een waterig zonnetje, niet om over naar Alphen te appen.
–

We zijn veel te vroeg. Mike moet nog een startbewijs ophalen.
Hij maakt er een sport van, om op het laatste moment een startbewijs te bemachtigen.
Dit keer moet hij er hier in Tilburg een moet pikken.

Mike heeft een hele vreemde fetisj, hij loopt graag met een startnummer van een -onbekende- vrouw.
Dit keer speldt hij de naam “Lies” vol trots, lachend op z’n borst.
We kijken elkaar meewarig aan. Laat hem maar.

Net als vorige week heb ik weer een Festival achter de rug.
Dit keer met nog meer bier.
Het benefiet Festival “Alphen d’Huez” voor KWF kankerbestrijding.
Bier drinken voor het goede doel. Dan ben ik er bij.
–

Ondanks de alcohol voel ik me weer fris en ook best fruitig. Ik mag niet klagen.
–

Ook vandaag lukt het ons weer niet om op tijd in het startvak te belanden.
Na het startschot duurt het nog bijna 13 minuten voor we de zandloperstart passeren.
–

Na de teleurstelling van vorige week -en een midweekje Texel- is het even aftasten hoe het met m’n conditie is gesteld.
Door de drukte worden we in ons tempo terug gehouden.
Behalve Lies, hij vliegt als een kip zonder kop overal tussendoor en loopt de 10EM zonder z’n team.
–

M’n conditie is eigenlijk heel goed, zeker vergeleken bij de trage lopers voor ons.
Dit wordt een inhaalrace van 16 kilometer.
Vandaag vind ik dat niet heel vervelend, ik hoef geen PR te lopen daar is het veel te druk voor.
Voor een PR had ik vandaag beter in Nieuwkoop kunnen lopen, lekker dichtbij ook.
–

Genieten, dat kom ik hier doen. En dat lukt. Wat gaat het lekker zeg.
–

Met Maarten loop ik in hoger tempo voor Norbert en Richard.
Hij wil sneller, maar ik wil nog niet versnellen, dit tempo is mooi zat.
Ik laat Maarten gaan, en laat mezelf terug vallen.
–

Niks geen pijntjes vandaag, wat voelt dit geweldig.
Samen met Richard “haas” ik Norbert naar een mooi tempo.
Dat tempo was hij even kwijt na een zware vakantie.
–

Rond de 13 kilometer krijg ik bijna een arm in m’n gezicht, van een jongen die iemand lang de kant gedag wil zeggen.
Zonder te kijken slaat hij linksaf, terwijl ik hem links inhaal.
Ik kan hem nog net ontwijken, anders had ik hem finaal in tweeën gelopen
–

Het is overal langs het parcours gezellig druk, Maar de laatste 5 kilometer staan de mensen rijen dik.
Dat geeft wel zo’n geweldige kick!
–

Ik voel me onoverwinnelijk. De laatste 5 kilometer probeer ik ze mee te krijgen, het tempo op te voeren.
Continu kijk ik achterom of ze bij blijven.
In rap tempo bereiken we de finish.

Heerlijk gelopen.
Dat had ik na vorige week echt even nodig.
Het geeft me moed voor de marathon die al volgende maand is.

De Dorpsloop van Teteringen, kneuteriger kan gewoon niet

Een dorpskermis van 25 bij 25 meter. Voor de kerk en dorpsherberg, met daaromheen een parcours van 2,5km.
Welke je 2 keer kan lopen voor de 5 km en 4 keer voor de 10 km dorpsloop.
Tenenkrommend kneuterig.

Teteringen. Zelfs de Tom-Tom moest eerst even googelen.
Als we doorhebben dat het net voor Breda ligt zijn we al halverwege, en kunnen we net zo goed doorrijden.
–

Teteringen is een oud dorp, zo ook de mensen die vol passie de wedstrijd regelen.
–

Het wedstrijdsecretariaat is gevestigd in de dorpsherberg. -ja, dat heb je daar nog-
Startnummer ophalen gaat lekker vlot, en dat moet ook want we zijn aan de late kant voor de 5km. start.
–

Asshley neemt debutant Jilles onder haar hoede tijdens zijn eerste 5km. wedstrijd.
Een ontmaagding is niet altijd fijn, maar met “The Asshley” aan je zij komt dat zeker goed.
Na de eerste ronde kunnen ze allebei nog redelijk lachen.
Bij de 2e doorkomst hijgen ze zich kapot, maar dat is niks vreemds bij een ontmaagding.
Hun kunstje duurde 30 minuten, erg netjes voor een eerste keer.
–

Dan moeten wij nog, Johan, Jeffrey, Richard en ik.
Het is benauwend warm. Heet zelfs.
–

Het is maar 10km. maar toch weer die zenuwen.
–

“The day after” het eerste Alphens speciaalbier festival “Hendrick’s fest”.
Een zeer geslaagd festival, het stroomt nog ruimschoots door m’n aderen.
De hoofdpijn is weg maar m’n lijf wil nog niet. Tegenzin.
Een PR zal het niet worden.
–

Ik ben van plan de alcohol er goed uit te laten dampen.
Een eindtijd van 0:50 vind ik prima.
Gisteren had ik een toptijd, vandaag een mooie tijd.
–

De start gaat vlot, honderd meter druk, daarna ruimte.
Ik pak die ruimte, te veel, te snel. 00:04:26 over de eerste kilometer.
Het gaat te snel, het voelt niet goed.
Is het de warmte? Te weinig gedronken voor de wedstrijd, of gisteren te veel?
Of zijn het die 26 trainings-kilometers van woensdag die nog in m’n benen zitten?
–

Ik heb m’n dag gewoon niet. Beter nu dan tijdens de marathon.
–

Normaal verdampt het zweet op m’n kale kop.
Nu loopt het in m’n ogen. Dat prikt.
Ik pak iedere spons die ik aangereikt krijg, veeg steeds het zoute zweet van m’n voorhoofd en knijp hem leeg in m’m nek.
Het zweet gutst uit al m’n poriën.
–

Dit is weer om met een speciaal biertje en sigaartje op een terras te zitten, dat kan nooit veel slechter voor me zijn dan in deze hitte heel hard te rennen.

Bij de 4 km denk ik aan opgeven en vanaf kilometer 5 wandel ik bij iedere drankpost om rustig te drinken.
Ik vindt het wel goed allemaal, dan maar geen 50 minuten.
–

Ik gooi een bijna droge spons naar 2 vrouwen die al 3 ronden naar hun telefoonscherm turen.
Ze schrikken zich geërgerd kapot. Ik loop lachend door.
–

Vanaf kilometer 8 tot ruim een uur na binnenkomst spuit het zweet onder hoge druk uit m’n huid.
Tot mijn verbazing toch nog een eindtijd van 00:49:01 in de registers.
–

Als ik de foto’s van de wedstrijd terug zie krijg ik medelijden met mezelf.
Wat een droevige kop. Ogen tot kleine driehoekjes geknepen.
M’n mond op half zeven. Een lijf dat schreeuwt om rust.

We strijken neer op het terras van de dorpsherberg. Daar vind ik rust.
We krijgen geen medaille als beloning maar een pot honing, en honing verzacht alles.
–

Behalve de kneuterigheid, die is al heerlijk zacht.