Mijn huldiging

Vandaag een kleine loop in de polder.
Weer Leiden. Weer bier in het finishvak.
Maar de wedstrijd is totaal onbelangrijk.
–

Ik finish weer voor Mike dat is het enige noemenswaardige.
–

Het belangrijkst van vandaag vindt plaats voor de wedstrijd.
Op de parkeerplaats.

Mijn onverwachtse huldiging, een bekroning bijna.
Ik heb de nieuwe team naam ‘’Alphen a/d Run’’ verzonnen inclusief kek logo.
Uit 10 andere namen is die van mij unaniem gekozen.
–

Trots als een aap met zeven lullen neem ik de prijs in ontvangst.
Een fles bier, een krop sla en eeuwige roem.
–

Ik wordt geridderd in de orde van de wegatletiek.
Voor mijn tomeloze en altruïstische inzet voor het team.
–

Een warm gevoel van dankbaarheid vervuld me.
Dat ik dit mag meemaken. Ik ben geraakt.
De gedachte dat m’n team geld in de pot heeft gedaan voor mijn cadeau vindt ik geweldig.
Daar doe je het toch voor. Ik schiet vol.
–

Binnenkort lopen we in het nieuwe teamshirt met mijn logo.
De naam ‘’Alphen a/d Run’’ verspreid zich als een olievlek over de regio, en daarna het hele land.

We groeien uit tot de koningen van het asfalt, koninginnen van de polder.
Elke atleet kent straks onze naam.
–

Overal waar we komen klinkt applaus.
Alphen wordt het Mekka van de atletiek.
De ’20 van Alphen’ de wedstrijd der wedstrijden en jaar na jaar binnen ‘no time’ uitverkocht.
–

Wegatletiek maakt een enorme stap voorwaarts.
–

De trend die we zetten, dat de afterparty belangrijker is dan de wedstrijd gaat landelijk.
Het wordt de nieuwe olympische gedachte.
‘’De afterparty is belangrijker dan de wedstrijd’’
–

Bij grote wedstrijden krijgen we ons eigen startvak.Toeschouwers kennen ons van naam en vooral faam.

We zijn de grondleggers van een beweging die nooit stopt.
–

Wij zijn Team Alphen a/d Run je kan wel voor ons finishen, maar je kan nooit van ons winnen.

Meegezogen in een vacuüm van kanker

Eerst nam het alleen de borst die me voedde.
Nu al weer 59 kilo in totaal, maar ‘het’ wil meer.
Nog meer.
Uiteindelijk alles.
–

Die gedachte maakt me gek.
–

De zin van het bestaan vervaagd.
Mijn bestaan.
Wat heeft het allemaal voor zin als je zo ineens weg gehaald kan worden.

–
Als je die ziekte zo ineens kan krijgen.
BAM! Weg gerukt uit het leven.
–

Machteloos sta ik aan de zijlijn van het leven.
Het leven van m’n moeder.
–

De vergankelijkheid komt keihard bij me binnen.
–

D’r auto verkocht want rijden mag ze niet meer, omdat de dosis morfine gestaag opgevoerd wordt.
–

Het einde komt steeds harder en dieper bij me binnen.
–

Wat is de zin van het leven?
De vrouw die mij baarde, zij die mij het leven”gunde” laat straks het leven.
–

Ze gaf mij het leven, dus het heeft zin.
Zo simpel is het, en tegelijkertijd ook zo fucking moeilijk.
–

Ik moet er maar mee leren leven
Leven. Ik ‘mag’ dat nog.
Het is me gegund.

Schuurplekken, hogere wiskunde en een absolute toptijd in Leiden

We reizen per trein af naar het Leidsche.
Dat gaat verrassend genoeg, als een trein.
Geen vertraging ofzo, een zeldzaamheid.

Startbewijs ophalen gaat vlotjes, maar we zijn dan ook ruim op tijd.
Het is mooi weer dus omkleden kan gewoon op straat.
Als we allemaal zijn bijgekomen van elkaars plakplaatjes, piercings en de blote billen van Marco hobbelen we samen naar de startvakken.
–

Norbert werpt nog wat jaloerse blikken op m’n Camelbak.
Hij zegt dat het best gay staat zo’n water rugzak.
Ik vindt dat hij gelijk heeft, bij hem zou het inderdaad heel gay staan.
Je moet er wel een beetje man voor zijn.
Maar ik houd die gedachte voor me, laat hem in z’n waarde.
Hij is al zo onzeker.
–

Net als andere jaren is alles heel overzichtelijk en is het goed aangegeven waar we heen moeten.
Bij de startvakken aangekomen scheiden onze wegen.
Ik start met Marco en Martin in het laatste startvak.
Richard en Asshley het vak daarvoor, en Mike en Norbert daar weer voor.
–

Met tussenpozen van 10 minuten worden we “weg geschoten”.
Via een zandloper-start. Er is al gelijk ruimte. Heerlijk.
–

Zonder het van te voren af te spreken is Martin “Het Haasje”.
Natuurlijke selectie. Ik kan me geen betere haas bedenken.
Zo makkelijk als Marco lult tijdens het lopen, zo makkelijk “haast” Martin.
–

We lopen een strakke 5min p/km. Dat is voor mij aanpoten.
Maar voor de mannen naast me “piece of cake”
–

We zien een gezellig Leiden.
Met muziek band’s, Draaiende dj’s, toeschouwers.
Leiden is geweldig. Leiden is mooi.
Jammer dat er zoveel Leidenaren wonen.
–

Het parcours van de halve is mooier dan de 10K die ik al twee keer gelopen heb in voorgaande jaren.
De polder en Zoeterwoude-dorp zijn zeker de moeite om ook eens te trainen.
–

In de polder zie ik een paar bekende billen in de verte.
Even later schieten we moeiteloos langs Richard en Asshley.
Richard ziet er nog verrassend fris en fruitig uit.
–

M’n korte broek schuurt al een tijdje tussen m’n dijen, en dat begint te irriteren.
En dat pas op 8km. Fuck!
–

Op de Rijndijk net voor de benzinepomp zit m’n moeder op haar scootmobiel langs de kant.
Vergezeld door de rots in haar onstuimige branding.
Geweldig!
Dat geeft me een boost. M’n vader vraagt hoe het gaat.

T’ gaat goed zeg ik lachend. Nu wel.
–

Op 3 kilometer voor de finish krijgt onze haas, haast.
Martin heeft nog over. Marco en ik worden door hem gelost.
We moeten op eigen benen de 5min p/km zien vast te houden.
–

De schuurplekken voel ik niet meer.
Al weet ik dat ze alleen maar erger worden.
Ik kom in 1:47 arm in arm met Marco over de streep.
-een beetje gay is best oké-
–

Een leuke bijkomstigheid in Leiden is het bier in het finishvak.
Na 4 vlugge biertjes wil ik echt die schurende broek uit.
Met een B.V.O.tje lopen we richting Garenmarkt voor onze tassen.
We kleden om. Schrikken weer van tattoo’s, Piercings, schuurplekken en een bloedende tepel.
–

Het is 12:30. Sandra loopt met wat mannen de 10K en start pas om 14:30.
Om de tijd te doden strijken we neer op een zonovergoten terras vlak bij het 8km punt.
Overmacht.
–

Na 2 Brand IPA en wat la chouffe -ik raak al snel de tel kwijt-
Wat bittergarnituurtjes en nog meer la chouffe bereken ik hoe laat Sandra ongeveer langs zou moeten komen.
–

Aan de hand van de windrichting, haar gemiddelde snelheid, aërodynamica, mijn kennis van haar atletische gevormde rondingen, soortelijk gewicht en nog wat andere niet nader te noemen factoren, bereken ik exact wanneer ze langskomt.
–

Ik sta precies 16 seconden te wachten langs het parcours voor ik haar glimlach in de verte de hoek om zie komen.

Ik schreeuw de longen uit m’n lijf.
Zo hard dat ze me al op 20 meter afstand ziet staan.
Onder de 44 seconden zit ik weer op het terras. Een toptijd.
Mijn hogere wiskunde opleiding komt soms van pas.
-later thuis zeg ik natuurlijk dat ik uren langs de kant heb staan wachten terwijl m’n matties op het terras zaten te zuipen-

Geen PR wel een toptijd.
Misschien wel de mooiste dag uit m’n hardloop carrière.
–
En die verkeerde datum op de medaille, ach een kniesoor kan een medaille met goede datum via de site bestellen.

De altijd gezellige Hanepoelloop

Toch houd ik wel van dat kneuterige, dat oubollige.
Dat dorpse sfeertje in voetbalkantines het heeft gewoon wat.

Je proeft de clubliefde. Echte clubliefde.
Niet de clubliefde die heel opzichtig op huid is getatoeëerd, wat je vooral ziet bij prof. voetbalfans.
Dat is gewoon “ergens bij willen horen”.

Nee geef mij maar dat kleine, altruïstische.
Vrijwillig dingen doen uit liefde voor de club.
Koffie zetten. Bardiensten draaien.
Verkeer regelen bij een hardloop wedstrijd.
Het straalt er hier in Rijpwetering echt vanaf. Geweldig.
Vrijwilligers maken een club.

Het weer is eigenlijk veel te goed.
Zonnig, bijna 20 graden en wind stil.

Ik schrijf me met Sandra in voor de 10K
Met nog 10 andere atleten verschijnen we in het paars aan de start van de 5K en de 10K.
Jong en oud. Een gemêleerd gezelschap.

Om 11 uur klinkt onze startscho… euh? de start-toeter.
De halve marathon gaat rechtsaf en wij de 10 gaan de linkerkant op.

Na 300 meter(!?) naderen we de eerste drankpost.
Ik sla over.

Bij de 500 honderd meter ben ik iedereen al kwijt.
Norbert en Mike moeten ergens voor me lopen maar ik zie ze niet.
De rest van ons team loopt achter me.

Vandaag probeer ik hem onder de 5 minuten per km te houden.
Lekker lopen is de bedoeling. Genieten van de mooie omgeving.
Zondag de halve in Leiden, dan ga ik pieken.

In de verte voor me zie ik wat “rondingen” lopen.
Dat mag niet. M’n ego speelt op. Daar moet ik voorbij.
Een stapje harder loop ik heel langzaam op ‘’de rondingen” in.

Het zijn drie vrouwen.
Ze lopen een aardig tempo, maar ik moet er langs.
Als ik er voorbij ren zie ik ruim 100 meter voor me pas weer een groepje lopen.
Ik besluit er heen te gaan, samen is leuker dan alleen.

Als ik bij ben zie ik dat hier ook een vrouw loopt.
Deze heeft het figuur van een 10 jarig jongetje dus deze mag wel voor me lopen.
M’n ego laat het toe.

Dit groepje loop een mooi tempo. Zo lopen we een kilometer of 3 samen op.
Tot er een paar bruggetjes in het vooruitzicht verschijnen.
Op hellingen ben ik sterk dus ik ga versnellen.

Na de tweede brug loop ik ver voor het groepje. Weer alleen.
Ik loop 4:45 p/km. Dat voelt goed.

Net na de 8 kilometer zie ik een wannabe politieagent met een fluor-verkeersregelhesje staan op een brug.
Ik twijfel of ik rechtdoor moet of over die brug.
Als ik rechtdoor zou moeten, dan zou hij hier niet staan lijkt me?
Ik probeer contact te maken, maar het fluor-hesje is te druk met zichzelf.

Een ongewillige vrijwilliger.

Ik besluit linksaf te gaan over de brug.
Hij schrikt wakker en zegt: ga je wel goed?
Ja, weet ik veel? denk ik.
Het is wel een beetje jou taak om dat te weten en me de goede kant op te sturen poppensnor.

Ik loop de 10 zeg ik.
Ooh dan moet je gewoon recht door anders wordt het wel heel lang.

Niet alle vrijwilligers zijn waardevol.

Op de Veenderdijk komen ineens de lopers van de halve marathon me tegemoet gelopen.
Vreemd.
Al slalommend tussen hen en rijdende auto’s baan ik me een weg over de Zuidweg.

In de verste verte zie ik nog niemand voor me lopen.
Ik vraag aan een oplettende verkeersregelaar of ik misschien de eerste ben.
Hij lacht hardop en zegt: Ja! als je ff doorloopt wel.

Rechtsaf over de brug vlieg ik langs tegengehouden auto’s de Oud Adeselaan op.
Volgens m’n horloge ben ik de 10km al gepasseerd (0:48:16) maar ik zie nog geen finish.

Tot mijn verbazing zie ik ineens uit het niets Mike voor me lopen.
Het gat tussen ons is nog geen 50 meter.
Aan z’n loopje en houding lees ik af dat hij er doorheen zit.
Ik zet aan. Ik moet hem pakken, vernederen.

In het voorbijgaan tik ik hem op z’n schouder.
Hij vloekt in zichzelf. Ik lach in mezelf, en hardop.
Met nog geen 10 meter verschil finish ik voor hem.

Wat een heerlijk gevoel!
En wat een geweldig T-shirt als aandenken.

Moederdag 2015

Moederdag is een ontbijt op het grote bed.

Slappe koffie, on-afgebakken afbakbroodjes.

Een op school gemaakt knutselwerkje met een gedichtje op de bedrand.

Liefde en geluk.

–

Op mijn leeftijd is een bezoek aan het ouderlijk huis al voldoende om Moederdag in ere te houden.

Gewoon ff langs. Er zijn.

–

Dit jaar wordt het een beladen Moederdag.

De laatste echte.

Een met uitzaaiingen. Hopeloos.

Een brok in m’n keel. Het geluk is op.

–

Volgend jaar sta ik voor een steen te gedenken.

–

Die gedachte laat me niet los.

Zo hard. kil, onwerkelijk nog. Zo definitief.

Maar het gaat komen. Onontkoombaar.

Het spookt door m’n hoofd. Elke dag. De hele dag.

Op de raarste momenten branden de tranen achter m’n ogen.

Ik ben stil en afwezig.

De misselijkmakende machteloosheid sloopt me.

–

M’n vader zit er bij als een verslagen mother fucker.

Teleurgesteld door het leven. Pijn tot in z’n ziel.

De normaal zo stevige rode draad van z’n leven is nu van zijde.

–

Het afscheid lijkt al begonnen.

–

Vorig jaar gaf ik haar het boek.

“Stoppen met roken” van Allan Carr.

Dit jaar gaat het lukken.

Niet omdat ze het wil, maar omdat het stopt.

Hardloop therapie

Bevrijdingsdag.

Ik trek m’n veters strak voor een rondje om Alphen.

Alleen.

Het is zeker een half jaar geleden dat ik alleen gelopen heb.

Het moet even.

M’n hoofd moet leeg, er moet wat verdriet uit.

M’n gedachte op een rijtje.

–

Dat tijd alle wonden heelt is bullshit.

Ik zag gister op de Dam een veteraan huilen om een oorlog van 70 jaar geleden.

–

Hardlopen werkt voor mij als therapie.

In een halve marathon loop ik strak om Alphen a/d Rijn.

Vanaf huis loop ik tegen het Aarkanaal.

Daar druk ik m’n horloge in. Niet voor m’n snelheid maar voor de afstand.

Gewoon lekker lopen. Zonder tijdwaarneming en zonder muziek.

Puur op gevoel. De ultieme vrijheidsbeleving.

–

Als ik hier zo loop besef ik hoe betrekkelijk het eigenlijk allemaal is.

In nog geen 2 uur loop ik om m’n dorp heen.

–

M’n hoofd is nog niet helemaal leeg maar m’n vlag hangt weer iets minder half stok.