Mama

De eerste keer twijfelde ik.
Zal ik over de ziekte van m’n moeder schrijven?
Is dat niet te beladen?
Ik schrijf liever “losjes” over hardlopen.
Met veel humor enzo.
–
Toch gedaan.
Mijn eerste blog over uitzaaiingen, zaaide geen onrust.
Maar juist veel reacties, pb’s en likes op m’n pagina.
–
“De lezer” had er wat aan.
Herkenning en verwerking, niet alleen voor mij, maar ook voor jou als lezer.
Met ruim 4900x mijn meest gelezen blog.
–
Ik ben een binnenvetter, geen prater, ik schrijf het van me af.
–
Vandaag word mijn moeder gecremeerd.
Dit is mijn toespraak bij haar afscheids-ceremonie.
—
Iedereen die er bij was bedankt voor je aanwezigheid en respect.
Bedankt voor alle condoleances, medeleven de vele kaarten, bloemen, berichtjes.
Het maakt het ondraaglijke iets draaglijker.
—
John Linting,
Familie Linting,
—-

Mama
–
Verdomme mam, waarom moest het nou zo?
Waarom zo vroeg?
De lijdensweg, aftakeling de pijn. Je verdient zoveel beter.
Van een ‘te grote’ sterke vrouw naar een zielig hoopje mens.
Verkankerd tot ‘in’ het bot. “Moeder-onterend”
–

Toch bleef je sterk tot de laatste dag.
Je gaf niet toe aan de pijn.
Niet bang voor de onherroepelijke vroege dood.
–

Onze rode draad, de veilige thuishaven in het Rooie dorp.
Ook al zag ik je soms weken niet, je was er altijd voor ons.
De geborgenheid.
De nestwarmte gaf me een fijn gevoel, ik wist dat het goed zat.
–

Die rode draad is nu gebroken mam, ik ook.
Ik ben kapot, de draad kwijt.
De afgelopen weken heb ik meer gehuild dan in de 20 jaar ervoor.
Maar ik hield me groot, je zag m’n tranen niet.
–

Tof dat je kwam kijken bij mijn halve marathon in leiden.
De reis erheen en terug moest voor jou als een hele marathon aanvoelen.
Je was trots, ik trotser.
–

Ik mis je mam, ik miste je al toen we diep in de nacht de rouwauto de straat uitkeken.
Als vanzelfsprekend zocht ik je naast ons in de straat.
–

Toch voel ik je om me heen.
Je bent er nog. Sterk, trots en tevreden.
–

Het is goed zo.
–

Je hebt het goed gedaan mam, alles.

Kamelen en een reetje in Het Leudal

Voor onze allereerste trailrun zitten we al om 7 uur in de auto.
Op zondag(!) ik sta nog eerder op, dan op een werkdag.
Krankzinnigheid kent zijn tijd.

Ik wil eigenlijk nog wat slapen in de auto, maar Marco lult weer aan 1 stuk door.

We reizen af naar het altijd gezellige Limburg.
Mijn bakermat, want ik ben er verwekt.
Limburg voelt als thuiskomen, als vakantie.

Na bijna 2 uur in de auto komen we aan bij Het Leudal in Heythuysen .

Dit keer starten we niet vanaf een kneuterige sport-kantine.
Maar een luxe restaurant.
Een restaurant met een uitgebreide bierkaart.
Dat motiveert me om na de trail weer snel op het terras in de zon te zitten.

“De afterparty is belangrijker dan de wedstrijd”

De dames lopen de 10K.
En de mannen met Norbert de halve marathon.
Alles onverhard en dat is nieuw voor ons.

We zien mensen met speciale trailschoenen en foeilelijke
‘Hoka One One’s’ met plateauzolen.
Zelfs een “Die hard” op blote voeten.

Ook zien we veel Camelbak’s.
Zelf heb ik vandaag ook een kameel op m’n rug.
Norbert kan het niet laten om daar opmerkingen over te maken. Onophoudelijk.

Hij vindt zo’n waterrugzak, net als een Toyota Prius iets voor “anders geaarde” mannen.
Dat je er als hetero man niet mee kan lopen.
Hij vraagt of er ook een vakje in zit voor m’n lipstick.
Ik lach als een boer met kiespijn.

Om 10:00 begint de race.
Mike schiet al gelijk weg, gevolgd door de broertjes Zuijdam.

Met Marco, Richard en Norbert loop ik de eerste kilometer.
Het is nog even zoeken naar het juiste tempo op deze voor ons vreemde ondergrond.

Er loopt een gebruinde, brede kerel voorbij in een klein, strak broekje.
Hij draagt z’n lange haar in een paardenstaart.
Hij doet me aan Tarzan denken.
Norbert twijfelt geen moment en vliegt achter Tarzan aan.
Hij gaat er strak achter lopen.
Z’n staart streelt Norbert’s wang. Norbert glimlacht.

Ik kijk Marco en Richard verward en vragend aan.
Tarzan loopt met Norbert harder dan wij. We raken ze kwijt.

We genieten van de omgeving.
Limburg is mooi en het Leudal helemaal.
De rust, stilte. De schitterende natuur. Dit is genieten.
De Leubeek is idyllisch te noemen.
Water zo helder als kristal, alles klopt hier gewoon.

Marco roept dat je hier waarschijnlijk fijn kunt ‘buiten sexen’.
Ik help Marco er weer even aan herinneren dat ik beelddenker ben.

De drankposten lijken meer op “Koek en Zopie” kraampjes dan op drankposten.
Van banaan, ontbijtkoek, drop, water, limonade tot zelfs Tuc’s en stroopwafels.
Ze hebben helaas niet het goede merk shag voor Richard.
Voor de rest hebben ze alles. We worden uitstekend verzorgd.

Richard loopt voorop.
Zijn bilpartij heeft altijd een bijzondere aantrekkingskracht op mij.
Ik moet gewoon blijven kijken. Door z’n korte broek vallen zijn geweldige kuiten me nu ook op.
Wat een lichaam, wat een geweldig atleet.

M’n gedachte dwalen af.
Ik vind het vervelend dat Norbert me steeds pest met m’n Camelbak.
Een Toyota Prius is wel “Gay” daar heeft hij helemaal gelijk in.
Maar een Camelbak is niet Gay, toch?
Ik moet hem eens terug pakken, ik moet alleen nog verzinnen hoe.

Ineens roep ik: Kijk een reetje!
Marco denkt dat ik het over de kont van Richard heb, maar ik doel op een geschrokken hert, dat wegspringt in de bosjes.

Het is gezellig zo met z’n drieën.
We babbelen, lachen en genieten van de omgeving.
Dit is zeker niet onze laatste Trailrun.
Op de mountainbike vind ik het mooi in het bos, maar te voet is het ook niet verkeerd.

Net onder de twee uur komen we juichend de finish over.
Ook hier een goed bevoorrade “Koek en Zopie” kraam. Top!

Respect voor de broertjes Zuijdam ze lopen hem in 1:48 en 1:49.

Deze trailrun zet ik sowieso weer voor volgend jaar in m’n agenda.
De mooiste en gezelligste loop tot nu toe!

Helaas geen medaille bij de finish maar wel een ‘trialbroodje’ en een consumptiemunt.
Dat kan ik wel gebruiken. Dorst. Tijd voor speciaal bier!

Als we het terras op komen valt me gelijk op dat Norbert naast Tarzan zit.
Samen delen ze een groot glas Radler waar ze met twee rietjes uit drinken. Wang aan wang.

Als Norbert z’n zonnebril afzet zie ik dat hij rode traanoogjes heeft.
Last van hooikoorts? vraag ik.

Nee zegt Tarzan: “Nob” is onderweg gevallen.
Norbert gaat staan en laat z’n knieën zien.
Hij heeft in het restaurant 2 stoere ‘SpongeBob pleisters’ gekregen.
Onderweg is hij ook nog zijn Labello verloren.

Nob was bijna ontroostbaar zegt Tarzan. -die eigenlijk Guido heet-
Maar na wat water uit m’n Camelbak was hij al snel van de schrik bekomen, en konden we weer door.

Na wat speciale biertjes op het zonovergoten terras met dweilorkest, keren we weer huiswaarts.

Als de Prius van Tarzan toeterend voorbij scheurt, zegt Norbert dat een Camelbak best wel handig is.

Ik weet niet wat er onderweg in het bos gebeurd is met hem, maar hij vindt een beetje Gay ineens best oké.

Een kop vol verdriet

En dan vraagt Facebook:

Nou…

Waar ik al weken aan denk: kanker.
Aan misselijk makende machteloosheid.
Ik heb een kop vol verdriet, wat er soms druppelsgewijs uitloopt.

Maar m’n kop is ook een vergiet. Ik vergeet elke dag wel iets belangrijks.
M’n brood mee te nemen naar het werk, sleutels, de bruine bak aan de straat te zetten.
M’n haar te doen. Gewoon dingen.
Deze week reed ik zelfs per ongeluk s’ochtends bij m’n ouders de straat in, terwijl ik toch echt 2 straten verderop moest werken.

Ik ben er niet bij met m’n hoofd. Al weken niet.
Denk maar aan 1 ding.

M’n moeder heeft kanker, het leven van ons gezin staat stil.
Maar het gaat tegelijkertijd ook zo fucking snel.

Ze wordt vanbinnen verteerd door die vreselijke ziekte.
Het is zo zwaar om iemand waar je van houdt zo te zien lijden.
Moeilijk te verteren. Zo onomkeerbaar, zo definitief.

M’n jongste neefje vraagt aan oma of ze pijn heeft. Ik breek…
Zelf kan ik het al niet bevatten, laat staan zo’n klein mannetje.

Op hetzelfde adres waar ze mij ruim 37 jaar geleden het leven gaf, geeft ze binnen enkele weken de geest.

Maandag zei ze nog dat ze geen bed in de woonkamer wilde.
Op vrijdag word haar “sterfbed” toch bezorgd.

Ik denk nergens anders aan.
De enne dag komt het harder binnen, dan andere dagen.
Het maakt van een stoere kerel een emotioneel wrak.

Waar ik het licht zag, gaat haar licht straks uit.
Daar denk ik aan.

Elke dag, de hele dag.

John Linting

Geschreven voor: Alphen Alpe d’HuZes