Onbeschrijfelijk. Onvergetelijk.

Alpe d’HuZes 6-6-2019 Koersdag
—-
Om 2:45 gaat m’n wekker. 
Snel koffie, eten, poepen, wassen, poetsen, aankleden en weg.
In die volgorde anders klopt het niet in m’n hoofd, vandaag moet alles kloppen.
Strak om 3:30 in de bus voor de afdaling.

Onderaan de berg is het koud.
Temperatuur is moeilijk in te schatten, maar het is “harde tepels koud”.
De gezonde spanning die ik normaal voel voor een wedstrijd heeft vandaag plaats gemaakt voor angst.
Angst voor “De Berg”.

Toen Richard mij vlak na het overlijden van m’n vader vroeg of ik weer mee wilde doen aan de Alpe d’HuZes, twijfelde ik maar heel kort.
Ik dacht ik pak ‘de Alpe’ er wel bij, ff doorhalen zo na de marathon. Dat zal me helpen met verwerken, maar die Alpe is en blijft wel een dingetje.
Die 21 bochten doe je niet even uit het niets.
Mijn zelfvertrouwen kreeg en knauw toen we hier zondag aankwamen en net ook weer toen we berg afreden.

Met Gerdien en Richard start ik in het eerste startvak. 
De eerste vlakke kilometer krijg ik het nog niet echt warm, maar in de kilometers daarna ben ik toch blij met m’n korte mouwen en korte broek.

De donkere, mistige berg ontwaakt langzaam.
M’n lijf ontwaakt mee, alleen m’n maag protesteert.
Kort na een maaltijd hardlopen vindt m’n maag niet fijn.
Het is even niet anders er moet toch brandstof in de motor.

De berg is weer mooi, vredig en stil. 
Met alleen het geluid van krakende kettingen, gehijg en vogels die wakker worden.
M’n hartslag is laag maar m’n ademhaling hoog.
Helemaal in 1 keer naar boven lopen zoals in 2016 zit er dit jaar niet in. Door ‘global warming’ is de berg dit jaar een stuk hoger en steiler dan voorgaande jaren.
Richard heeft het gelukkig zwaarder dan ik, dat doet me goed.
Ik loop meters voorop, kijk af en toe achterom om te zien hoe Gerdien hem mentaal omhoog sleept.
In de bochten wandel ik steeds even tot ze weer bij zijn.

In bocht zoveel hoor ik de klanken van “Sweet Caroline” van Neil Diamond. Toeval?
M’n hart glimlacht, ik krijg een gebroederlijke tik op m’n schouder van Richard ‘het moet zo zijn John’ zegt hij met een lach.
Van binnen lach ik de hooikoorts verschijnselen weg.
Een paar bochten verder wijst Gerdien me op een, op het asfalt geschilderde “Pompeblêden”. Ik glimlach weer.

Ik ben gekomen om kapot te gaan en zo m’n emotie te zoeken maar de 2 uur 13 die we over deze klim deden is niet genoeg om kapot te gaan.
We besluiten nog een keer af te dalen om wandelend weer omhoog te komen. “Piece of cake!”

Maar het valt gelijk al tegen, na een kilometer of 3 wordt het warm op de berg.
Gerdien zegt dat we de mist in gaan.
We weten alle drie niet of ze dat letterlijk of figuurlijk bedoeld. 
Op een gegeven moment lijken alle bochten op elkaar, en moet ik echt op de borden kijken om te weten in welke bocht ik nu weer kapot ga.
De mist trekt langzaam weg en de zon komt door, het is ineens bloed verziekend heet. De laatste 5 kilometers zijn echt een gevecht, het praten is ons vergaan.
Het lijkt er even op dat de berg het van ons gaat winnen, wat zijn die laatste 4 bochten verraderlijk lang.

Uitgeput en vol zelfmedelijden bereiken we uiteindelijk de top en de finishlijn.

In drie Alpe d’HuZes editie’s ben ik totaal 6x te voet naar boven gegaan.
Veel geld op gehaald voor onderzoek, ik krijg m’n ouders er niet mee terug maar ik hoop dat ik iets heb bijgedragen aan genezing en zo leed en onzekerheid kan weg nemen bij nieuwe en toekomstige patiënten.

Mijn Alpe d’HuZes avontuur is hiermee klaar.
Het was geweldig, prachtig, emotioneel en zwaar.
Wat ben ik op die mooie klote berg kapot gegaan, en wat deed ik dat graag.

Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor de steun en donaties.

De Alpe d’HuZes is een beleving, een gevoel en is niet te beschrijven.
Je moet het meegemaakt hebben om het te voelen.

Alpe d’HuZes ’19

2 juni aankomst
—

Na bijna 12 uur rijden komen we eindelijk aan bij de Alpe. Een comfortabel busje, maar na 12 uur ben je er echt wel klaar mee.

Onderaan de berg begint het pas echt. Het Alpe d’HuZes gevoel. We volgen de 21 bochten naar de top. De bochten die ik in 2016 en 2017 van dichtbij gezien en vooral gevoeld heb.
Dat gevoel komt met elke bocht weer harder binnen.
Een soort kippenvel-gevoel maar dan warm en onderhuids, dichter bij je ziel.

We stoppen voor een foto moment in bocht 7 bij het kerkje “de Hollandse bocht” de bocht waar ik er in 2016 echt wel klaar mee was. Maar opgeven was toen geen optie.

In het afgelopen jaar heb ik geleerd dat leven soms geen optie meer is. En dat je dan niet anders kan dan opgeven.

Mijn 3e keer Alpe d’Huzes
Ik wilde het niet meer doen. Een herhaling van een herhaling. 
Maar na het overlijden van m’n schoonvader eind oktober en mijn eigen vader eind maart moest ik eigenlijk wel.

Bij terugkomst in 2017 stapte ik uit de bus in Alphen en stond m’n vader me op te wachten met natte ogen. “ben blij dat je er weer bent jongen”.
Hij was trots dat ik het weer geflikt had, alleen die lange busreis vond hij maar niks.

Vanmorgen zou hij me ook zeker hebben uitgezwaaid om 6:30. 
Dan had ik hem vanaf de berg ge-appt;
Ik ben weer veilig aangekomen, het is fijn om hier weer te zijn pap.

Alpe d’Huzes 2017

Alweer een week terug van mijn 2e keer Alpe d’Huzes.
Redelijk geland van 1860 hoogtemeter naar iets onder NAP.

Het was weer een geweldige ervaring, de Alpe d’Huzes is misschien wel het hardloop event van m’n leven.
De opbouw er naar toe, sponsorwerving, training en niet te vergeten ontlading en de emotie daarboven op de berg.
Uit het donker van de nacht hardlopend naar het blauw van de lucht, een route die symbool staat voor de weg van ziekte naar genezing.

Twee jaar geleden begon het uit frustratie en machteloosheid, wat voortkwam uit de ziekte en het overlijden van mijn moeder.
Ik moest iets doen.
Al was het een druppel op een gloeiende plaat, iets doen is beter dan stilzitten.

Het begon met een simpel idee “Die Alpe d’Huzes dat moet toch ook te voet kunnen?”
Ik had Richard makkelijker overtuigd dan mezelf.

Wij moesten de berg op.
Binnen een paar weken stelde ik m’n streefbedrag van € 2.500,- naar boven bij, het ging als een tierelier!
De tijd van sponsorwerving en training was een mooie maar drukke periode.
Een periode waarin ik veel mensen beter heb leren kennen, iedereen heeft in zijn omgeving wel te maken -gehad- met kanker.
Dat schept een sterke band. In 2016 haalde we met ruim € 13.600 de streep op de berg.

Ik heb maar kort getwijfeld over een tweede keer.
De berg leek dit jaar zwaarder, steiler en langer maar ik ben weer 2 keer boven gekomen.
Met ons “Alphen d’HuZes team 1” hebben we ruim € 32.000 opgehaald. Heel Team Alphen d’HuZes dik € 250.000.
Ik kijk terug op 2 mooie edities. Het was mooi maar het is klaar.

Met ruim 4.000 andere deelnemers hebben wij ons zelf een cadeau voor het leven gegeven door samen mee te werken aan een toekomst waarin niemand meer dood gaat aan kanker.

Bij dezen wil ik graag alle mensen bedanken die aan de evenementen van ons team hebben deelgenomen, alle shirt-sponsoren, particulieren sponsoren. Iedereen die zijn steentje op welke manier dan ook heeft bijgedragen.
En iedereen die mij en m’n team hebben aangemoedigd met app-jes, sms-jes, Facebook berichten en handgeschreven post.

Bedankt jullie waren mijn ‘steuntje in de rug’ de berg op.

Ik moest wat doen, ik heb wat gedaan.

 

7HL 2016 een feest

In de laatste dagen voor de Zevenheuvelenloop waren er nog veel afmeldingen voor de touringcar waarmee we gaan.

Geblesseerden, zieken, en lopers die bang zijn voor een spetter regen.

Er was dan ook wel een bak meteorologisch ellende verwacht.

Maar een beetje hardloper heeft genoeg karakter om zich daar niet

Zij hebben een mooi event gemist, de mooiste 7HL editie die ik gelopen heb.

 

Om 9:15 kom ik aan op het station in Alphen waar het vertrouwde Alphen a/d Run blauw me al verwelkomd.

De trein stopt bijna in het startvak van de Zevenheuvelenloop maar we doen het goedkoper en veel gezelliger.

Wij huren voor het 2e jaar ons eigen vervoer. Vorig jaar nog een gewone bus, dit jaar een gewone bus plus een dubbeldekker.

 

De Zevenheuvelenloop is niet zomaar een loop, het is hardloopfeest en voor ons ‘een dagje uit’.

Dat begint al in de bus een gezellig zooitje bij elkaar van een kleine 130 personen waar ik echt alle namen nog niet van ken.

De meeste al doorgewinterde hardlopers, maar voor sommige is deze 15km echt nog wel een dingetje.

We spreken elkaar moed in en focussen ons vooral op de afterparty.

 

Het is alleen op weg naar de startvakken frisjes.

Met Harald, Martin en Jeff sta ik in startvak bruin.

In m’n poncho, in een zijstraat, uit de wind.

 

Geen startschot maar opeens zit er schot in.

Jeff rent al in het startvak ver voor ons uit, tot we hem kwijt zijn.

Hij gaat voor een toptijd, wij voor een leuke.

 

Net zoals alle andere populaire loopjes lopen er ook hier weer mensen die de (onbesproken) regels niet kennen.

Langzame lopers op links, het kan ook door de drukte komen.

 

Na 3 kilometer voel ik me wat slapjes.

Ik moet Harald en Martin laten gaan.

Bij de drankpost op 6km neem ik 30 seconde pauze om wat mierzoete AA-Drink naar binnen te gooien.

Dat doet me goed.

 

Bij kilometer 9 loopt en er een loper voor me in een bekend shirt.

Het sponsorshirt van de Alpe d’Huzes we raken aan de praat over die andere berg.

Hij had hem gefietst blijkt. Nog voor ik mijn ‘fietsers zijn luie hardlopers grap’ vertel zegt hij dat hij hem ook hardgelopen heeft.

Een man met karakter.

De rest van de wedstrijd bouw ik mijn snelheid steeds een beetje op.

Mijn horloge geeft een verwachte eindtijd aan van 1:15:25

Dat is 7 seconden boven mijn tijd van vorig jaar. Dat moet ik onder kunnen komen.

Het bredere parcours en mensen die nu wel rechts aanhouden zorgen ervoor dat ik goed door kan lopen.

Een tijd onder de 1:15 is haalbaar.

De laatste kilometers naar beneden zorgen voor een lange eindsprint.

 

Op 1:14:28 klok ik hem af.

 

Het was weer een mooie loop, geen druppel regen.

Wind was er wel maar voornamelijk in de rug.

 

In het uitloop vak kom ik Harald en Martin weer tegen.

Tijd voor hydratatie.

Het centrum van Nijmegen staat op z’n kop en een paar uur later ook een groot deel van onze lopers.

 

De Zevenheuvelenloop is weer 1 groot feest, goed dat we met de bus zijn.

 

 

 

Alpe d’Huzes 2017

Kanker is klote.

Mijn moeder overleed op 18 juni 2015 aan gevolgen ervan.

In datzelfde jaar overleed ook de broer van Richard op 30 december aan deze vreselijke ziekte.

Marathonlopers waren we al, dus het was slechts een kleine stap om van de Alpe d’Huzes 2016 onze nieuwe uitdaging te maken.

Niet op de fiets maar op onze favorieten schoenen. Hardloopschoenen.

Zo konden we onze pijn en verdriet omzetten in daadkracht en nog een steentje bijdragen aan onderzoek naar de genezing van kanker ook.

De werving en actie periode was zo bijzonder en de gehele week op de berg was zo’n intense beleving dat we het nog 1 keer gaan doen.

In de vroege ochtend van 1 juni 2017 gaan we de berg weer op maar nu met een heel team.

We hebben nu een team lopers om ons heen verzameld en zullen de berg met z’n tienen bedwingen.

Allemaal te voet want zo zijn wij.

“Fietsen is voor luie hardlopers”.

Ik zelf doe weer mee om 3 redenen.

1 De sportieve prestatie.

—

Ik ben gezond en fit genoeg, ik kan het en ik ga het doen ook. Voor de 2e keer 2 keer omhoog.

De Alpe d’Huzes heeft iets magisch, het is mooier en intenser dan een marathon en de prestatie groter.

Je voelt je zo nederig, nietig en klein als je daar vanuit het donker die grote, mistige berg oploopt.

Maar tegelijkertijd doe je ook zoiets groots.

2 Geld voor onderzoek naar kanker.

—

Simpel zat, ik krijg m’n moeder, de broer van Richard en al die anderen er niet mee terug, maar er kunnen wel andere mensen geholpen worden.

Onderzoek voor de mensen die nu ziek zijn en de zieken van morgen.

3 Verwerking en bezinning.

—

Het zal niet zo heftig en emotioneel beladen zijn als de eerste keer, maar verwerking zal er zeker zijn.

Ik loop de berg op met gevoel.

———

Een berg op lopen is 1 ding maar sponsorgeld bij elkaar krijgen is iets totaal anders.

Daar zag ik dan ook als een ‘berg’ tegenop begin 2016.

Achteraf was dat nergens voor nodig geweest.

“Kanker opent deuren”

Helaas heeft bijna iedereen er wel mee te maken gehad in zijn familie, onder z’n vrienden en/of bekenden.

Uit alle hoeken en gaten kwam hulp. We kregen mooie samenwerkingsverbanden, bedachten samen acties.

Al met al een mooie maar drukke periode waarin we konden rekenen op veel steun van verschillende partijen.

Dat resulteerde in ruim €13,600 sponsorgeld.

Geld dat rechtstreeks bij de stichting Alpe d’Huzes terecht kwam en waar onderzoek mee wordt gedaan naar kanker.

We willen nu als team voor 2017 €15,000 ophalen en daarvoor hebben we mooie acties bedacht.

Voor de edite van 2016 hebben we het vooral in de sport gezocht.

Nu met 10 lopers hebben we een breder netwerk en zal je ons ook op andere plaatsen tegenkomen.

We proberen iets terug te geven voor de donaties, zo hebben we nu ook een loterij.

Bij elke 500 verkochte loten verloten we leuke prijzen.

Bij elke particuliere donatie van €5,- krijg je al een lot.

Verder blijft de kortingsactie van Led-Vest.nl nog tot het eind van het jaar lopen.

Met kortingbon code: alphenadrun krijg je 15% korting op een Led-Vest en gaat er per vest €2,- naar onze Alpe d’Huzes actie.

Op onze actie pagina lees de motivatie van mijn teamleden.

We hebben allemaal een eigen verhaal, maar allemaal hetzelfde doel.

Alphen a/d Run gaat de Alpe d’HuZes op, kanker moet de wereld uit.

———

Bij voorbaat bedankt voor je steun.

John Linting

https://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/alphendhuzesteam1

Eindhoven de ergste

Om 6:00 gaat de wekker.

Een half uur eerder dan op een doordeweekse werkdag.

Om 7:00 in de auto en om 9:50 fris en redelijk fruitig in het startvak in ‘Eindhoven de gekste’.

Vlak voor het startschot doet een voor mij onbekende dj z’n ding.

Hij probeert het leuk.

Alles is beter dan het ritueeltje dat Lee fucking Towers al veel te lang doet voor de marathon van Rotterdam.

 

Deze marathon ben ik anders begonnen dan de vorige twee, geen drooglegging, minder toewijding.

Ik heb er anders naar toe getraind en geleefd.

Deze keer loop ik minder voor mezelf.

William is ons leidend voorwerp van deze marathon.

Met 5 man gaan we hem hazen naar een mooie tijd, dit wordt zijn eerste marathon.

 

Na een kilometer of 3 raken we al 2 van onze lopers kwijt.

Richard is in bloedvorm en Maarten is volgzaam. Ik geef ze geen ongelijk.

Met de 3 overgebleven andere loop ik dapper verder.

We lopen gemiddeld 5:10min p/km maar worden nog vaak ingehaald.

Mijn idee is om in het begin wat sneller te lopen zodat we wat extra tijd hebben voor “verval” aan het eind.

En na een paar kilometer overgaan op 5:40min p/km en hem op die manier net onder de 4 uur uitlopen.

 

In de 5e kilometer wordt het langzaamaan drukker om ons heen.

We belanden in de kluwen lopers van de 3:45 pacer.

Pacers zijn als politie agenten, goed dat ze er zijn, maar eigenlijk moet je ver uit hun buurt blijven.

Ik heb een hekel aan pacers maar vooral aan de lopers die er als een schaap strak achter aan lopen.

Het is vaak hakken trappen en ellebogenwerk.

Een soort vrijwillig filerijden, maar dan hardlopend.

 

Samen met Harald laat ik me terug vallen en inhalen door de kudde rond de pacer.

William is met Melis voor die kudde terecht gekomen en uit het zicht verdwenen.

Die zien we zo wel weer denk ik.

 

Na nog geen 10km voel ik m’n bovenbenen langzaam vollopen.

Tijdens 2 van de lange trainings-duurlopen gebeurde dat ook, met veel pijn als gevolg.

Hier ben ik best bang voor geweest. Dat vol lopen, verstijven, verharden, en die fucking pijn die daar bij hoort.

Dat het zou gebeuren had ik min of meer verwacht maar dit is wel heel snel.

 

Kilometer 15.

Dit gaat zo niet. Ik ga uitstappen.

Deze pijn nu al, dit kan ik niet uitlopen.

In strijd met mezelf wel of niet, wel of niet? Ik word gek van de pijn en gek van mezelf gek maken.

Als Harald een plas-pitstop maakt neem ik een paracetamol. -ik ben er op voorbereid-

Paracetamol tijdens het hardlopen is natuurlijk niet goed maar deze pijn ook niet.

Of het werkt weet ik niet. De pijn blijft maar wordt in ieder geval niet erger.

Als Harald weer naast me loopt vraagt hij hoe het gaat, daar heeft hij meteen alweer spijt van.

 

Ergens bij de 18km staan de vrouwen langs de kant.

Ik doe net of ik lach als we voorbij rennen.

Eigenlijk wil ik uitstappen, eigenlijk moet ik uitstappen.

Nog steeds in tweestrijd met mezelf, maar ik loop door.

 

Pijn heeft een nieuwe dimensie gekregen.

M’n kop is nog goed, maar wat is het verdomme klote als je lijf niet wil.

Ik klamp me vast aan Harald. Hij is m’n laatste strohalm, als ik hem verlies, dan verlies ik alles.

Ik vertel hem hoe ik er voor sta en dat ik eigenlijk wel even wil wandelen, maar pas bij 30km.

Hij zegt gelukkig dat hij wel bij me blijft.

 

30km. Wandelend eet ik wat, honderd meter maar heerlijk.

 

Tussen m’n tenen voel ik iets knappen, waarschijnlijk een blaar.

Wel fijn dat de pijn in m’n bovenbenen de pijn onder m’n voet overstemt.

In een lange bocht in de 35ste kilometer zien we het leidend voorwerp, het blijkt nu ook een lijdend voorwerp te zijn.

Gelost door Melis wandelt William getergd.

Van een afstand roep ik z’n naam. Hij kijkt gepijnigd om.

Even later pikken we hem op en lopen met z’n drieën verder.

De laatste loodjes.

M’n benen worden stijver en willen echt niet meer, maar mentaal word ik met de meter sterker.

Ik heb mijn lesje nederigheid wel weer gehad. Ik ben er zo klaar mee.

 

Als trio komen we uiteindelijk over de finish.

4:07:45

Natuurlijk had ik ook deze liever onder de 4 uur gelopen maar het mocht niet.

Je kan niet altijd 6 gooien.

Toch nog een soort van nieuw PR, Ik heb nog nooit zolang gelopen.

Deze marathon heeft niet de emotie zoals de 2 voorgaande of mijn beklimming van de Alpe.

Geen brok in m’n keel of tranen bij de finish.

Een marathon waar ik maar 10 kilometer van genoten heb en ruim 30 kilometer heb gedacht ik doe het nooit meer.

 

Nu een paar dagen later is de spierpijn bijna weg en kijk ik terug op een pijnlijke marathon.

Ik kan niet zeggen dat ik teleur gesteld of boos ben er is wel een last van m’n schouders.

Hardlopen werd door die verplichte duurlopen meer een last dan een lust.

 

Misschien heb ik het wel onderschat het is en blijft een fucking marathon.

42,195 kilometer krankzinnigheid.

Eindhoven

En dan is het ineens zaterdag 8 oktober, de vooravond van mijn derde marathon.

Een paar maanden geleden kwam het idee om William te hazen tijdens zijn eerste marathon.
In Eindhoven. Weer een andere stad en net onder de 4 uur is genoeg, dus ik was snel om.
Te snel.
Ze hebben mij nog nooit zo snel overgehaald om die krankzinnige afstand weer eens te doen.
We gaan dit keer met z’n zessen.
“Gedeelde smart is halve smart”

Naar deze marathon heb ik anders getraind.
Mijn basis conditie van een halve marathon, uitgebreid tot een 30er waar ik totaal kapot ging.
Zo erg dat ik van de spierpijn in m’n benen me s’nachts niet kon omdraaien.
Dan denk je toch meerde keren waar ben ik in godsnaam mee bezig?
Krankzinnig.

Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee, met dat hele hardlopen.
Handig zo’n marathon-dip vlak voor de marathon. De lol is er al een tijdje af.
In de vakantie door getraind. Wekenlang lange duurlopen, de meeste in een temperatuur boven de 25 graden.
Twee keer een duurloop waarbij ik finaal stuk ging, volle benen, dagen spierpijn.
Ik heb het even gehad met het ‘moeten’ lopen.
Deze week moest het verplicht minder en dat voelde heerlijk.
Geen horloge, m’n oudste hardloopschoenen aan en gaan.
Lekker met de hond “vogels kijken”.

Ik ben er echt klaar mee, maar ik denk ook dat ik er wel klaar voor ben.
Zeker weten doe ik het niet, bij een marathon heb je geen zekerheid.
Er gaat in die 4 uur zoveel gebeuren, daar is geen pijl op te trekken.

Wat ben ik blij als ik morgen de meet weer over mag lopen, dat het klaar is.
Na die streep wordt ‘moeten lopen’ weer ‘mogen lopen’.

Terug naar de basis

Sinds de Alpe d’Huzes heb ik een klein hardloopdipje.
De eerst volgende echte uitdaging is de marathon van Eindhoven, dat is pas in oktober.
Om uit m’n dal te klimmen ging ik vandaag terug naar de basis.
Zondagochtend 10:00 rondje Zegerplas + Cooperbaan.
Daar is mijn hardloop carrière zo’n 15 jaar geleden mee begonnen.

De eerste kilometers gaan moeizaam en stram.
Bij Wet&Wild word ik bijna van de weg gelopen door een tegenligger.
Een hardloper met koptelefoon zo’n “proleet atleet” met telefoon op z’n bovenarm.
Met z’n dikke onderlip en blik op het asfalt, in trance van z’n Trance.

Hij neemt de bocht heel ruim, twee meter voor me schrikt hij op, er kan nog net een verdwaalde ‘sorry’ van af.
De arrogantie!
Een zintuig compleet afsluiten en dan maar verwachten dat andere weggebruikers rekening met jou houden?!
Asociale weggebruiker.
Ik was echt geen centimeter opzij gegaan en dwars door hem heengelopen.
Opzouten!

Een tikkeltje agressief loop ik nog een rondje, om weer “Zen” te worden.
Dat rondje gaat soepeler dan de eerste.
Toch ging het vandaag weer niet vanzelf maar er zit weer een stijgende lijn in.

Je moet soms door een dal gaan om opnieuw te pieken.

Geen brug of obstakel te hoog

 

2 sportieve evenementen in 1 week.

Afgelopen donderdag de eerste Alphense Bruggenrun, dat was gelijk een groot succes.

Wij van Alphen a/d Run hebben samen met CASAlphen ons best gedaan om zoveel mogelijk bruggen in een afstand van 10km te verwerken. 14 bruggen werden hardlopend bedwongen.
Een paar kleine bruggen waar ik de naam nooit van geweten heb. Maar ook de wereld beroemde Koningin Julianabrug, deze loop was om haar heropening te vieren.
Start en finish in Hendrick’s Pub. Dus het bleef nog lang onrustig…
Een leuk idee dat uitgroeit tot een leuk event. Dit gaan we vaker doen.
Alphen a/d Rijn is een laagdrempelig en gratis evenement rijker.

Op zaterdag de Obstacle Run Alphen. Minder laagdrempelig met maar liefst 50 obstakels. Mensen die vrijwillig in vies water zwemmen, door modder rollen en over dingen klimmen.
Leuk om naar te kijken, maar niet mijn ding. Laat mij maar gewoon hollen, maar zo’n 1700 anderen dachten daar anders over.

Een strak georganiseerd groots evenement voor iedereen die van een modderige uitdaging houdt. Een evenement waar ik letterlijk en figuurlijk bovenop mocht staan. Wat ik mocht zien, voelen en ruiken. Obstakel 28/45 “The Wooden Stars” geen spektakel obstakel maar het was geweldig om er als vrijwilliger op te staan. Moedige aan-modderaars aanmoedigen. Allen nat, vies en licht riekend naar sloot.
Fantastisch om zo sportieve Alphenaren en mensen van ver buiten Alphen te zien klauteren. -verschillende dialecten kon ik echt niet thuisbrengen-
Alle Obstacle Runners die nog wat uit konden brengen waren enthousiast en vonden het nog beter dan vorig jaar.
Er waren zelfs lopers bij die het leuker vonden dan de Mud Masters omdat het zo compact was.

Mooi om te zien hoe groepen sport- vrienden, collega’s samen in beweging komen.
Sport verbroedert en brengt Alphen a/d Rijn weer eens positief in the picture.

Diep gaan op ‘De Berg’

De Alpe d’Huzes.

Een bedevaartsoord voor iedereen die met kanker te maken heeft (gehad).

Geen genezing maar verwerking.

 –

Alweer een paar weken terug maar ik word nog dagelijks aangesproken op m’n prestatie daar.

 –

Die Alpe had ik een jaar geleden al willen doen.

De reden dat ik vorig jaar niet meedeed is ook gelijk de reden dat ik dit jaar wel meedeed.

De ziekte van m’n moeder verslechterde met de dag.

Een jaar geleden schreef ik een blog speciaal voor de Alpe d’Huzes dit jaar was ik erbij.

 –

https://sptsvndg.wordpress.com/2015/06/06/een-kop-vol-verdriet/

 –

Het was geweldig. Een beleving op zich, de hele week.

 –

Bij aankomst onderaan de berg voel je de “magie” van de Alpe al.

De emotie. Iedereen in de bus is stil bij de rit omhoog.

De eerste kennismaking met de berg is heftig.

Ik voel gelijk dat de emotie er hier echt wel uit komt, maar ik geef me niet zomaar gewonnen.

 –

Dat gebeurde pas na m’n eerste beklimming.

Lichamelijk en emotioneel was het op.

Ontlading groter dan die van een marathon.

Tranen.

–

 –

Ik heb daar ooit iets over geschreven:

https://sptsvndg.wordpress.com/2015/04/23/als-een-zombie-over-de-streep/

 –

Nog nooit zoveel hoogte meters gemaakt en tegelijk zo diep gegaan.

Er worden alweer plannen gemaakt voor een volgende keer.

 –

De Alpe d’Huzes, daar kan geen marathon tegenop.

—-