En dan vraagt Facebook:
Nou…
Waar ik al weken aan denk: kanker.
Aan misselijk makende machteloosheid.
Ik heb een kop vol verdriet, wat er soms druppelsgewijs uitloopt.
Maar m’n kop is ook een vergiet. Ik vergeet elke dag wel iets belangrijks.
M’n brood mee te nemen naar het werk, sleutels, de bruine bak aan de straat te zetten.
M’n haar te doen. Gewoon dingen.
Deze week reed ik zelfs per ongeluk s’ochtends bij m’n ouders de straat in, terwijl ik toch echt 2 straten verderop moest werken.
Ik ben er niet bij met m’n hoofd. Al weken niet.
Denk maar aan 1 ding.
M’n moeder heeft kanker, het leven van ons gezin staat stil.
Maar het gaat tegelijkertijd ook zo fucking snel.
Ze wordt vanbinnen verteerd door die vreselijke ziekte.
Het is zo zwaar om iemand waar je van houdt zo te zien lijden.
Moeilijk te verteren. Zo onomkeerbaar, zo definitief.
M’n jongste neefje vraagt aan oma of ze pijn heeft. Ik breek…
Zelf kan ik het al niet bevatten, laat staan zo’n klein mannetje.
Op hetzelfde adres waar ze mij ruim 37 jaar geleden het leven gaf, geeft ze binnen enkele weken de geest.
Maandag zei ze nog dat ze geen bed in de woonkamer wilde.
Op vrijdag word haar “sterfbed” toch bezorgd.
Ik denk nergens anders aan.
De enne dag komt het harder binnen, dan andere dagen.
Het maakt van een stoere kerel een emotioneel wrak.
Waar ik het licht zag, gaat haar licht straks uit.
Daar denk ik aan.
Elke dag, de hele dag.
sptsvndg.wordpress.com 
Een reactie op “Een kop vol verdriet”